Dag 9: De Natural Pool

Wat vliegt de tijd toch, als je zo geniet als wij deze vakantie! Het tweede weekend is alweer aangebroken en daarmee de laatste paar dagen.

Kai en ik beginnen vanochtend in de fitnessruimte. We doen afwisselend cardio en gewichten en sluiten af met buikspieroefeningen door de acht pond bal naar elkaar te gooien. Kai vindt het zo te zien ook leuk om samen te sporten, dus wie weet gaan we daar thuis mee verder. Boven grap ik tegen Rick, dat ik thuis ook veel vaker op de lopende band zou gaan staan, als ik uitzicht had op een turquoise met blauwe zee!

Ieder jaar staat er steevast een echte Hollandse pannenkoek op het programma van Linda's restaurant. Dat wordt vandaag onze brunch. Op weg erheen stoppen we bij Windie's om een nieuwe snorkel voor Katja te kopen. De hare slaat de hele tijd dicht.

Bij Linda's smaken de pannenkoeken weer ouderwets lekker. Ik bestel een "klassieke" met spek, appel, kaas en champignons. Rick houdt het ook hartig met salami, kaas en champignons. De kinderen doen er ook vruchten op, behalve kaas en/of spek of ham. Saskia heeft banaan en Katja en Kai ananas en mango. Het gaat er allemaal goed in, al is Rick de enige, die hem helemaal opheeft.

Katja voelt zich niet zo lekker. Ze heeft slecht geslapen door de spierpijn in haar rug en heeft hoofdpijn. Even overweegt ze om terug naar het hotel te gaan om te gaan slapen. Maar haar avontuurlijke instelling overwint en ze besluit de ruwe weg naar de Natural Pool met ons te trotseren.

De Natural Pool, of Conchi, zoals de lokalen hem noemen, ligt aan de ruige noordkust van het eiland. Het is een klein, diep zwembad beschut tussen de rotsen van de beukende golven. Regelmatig slaan er golven overheen, het natuurlijke zwembad met vissen voorziend. Bovendien is de rotswand bedekt met kleurige koralen. Het is dus een populaire snorkel- en zwembestemming.

Het enige probleem is, dat de "weg" erheen die benaming echt niet verdiend. Die is dusdanig rotsachtig, dat je absoluut een 4x4 nodig hebt en zelfs die hebben regelmatig lekke banden. Het is dus zeker niet iets, waar je aan begint, als je al van het begin twijfelt aan de capaciteiten van je vervoermiddel.

Dat laatste doen wij dus. Toen we bij de duinen waren, ontdekten we, dat de Mercury Mountaineer, die wij hebben, geen 4x4 heeft, terwijl we dat wel gereserveerd dachten te hebben (we hadden om een Toyota Prado gevraagd, maar niet gekregen, je zou denken dan tenminste een equivalent te krijgen). Bovendien zijn de banden zo versleten, dat Rick het kleinste zandheuveltje al nauwelijks opkwam.

Rick heeft het verhuurbedrijf, American, daarover op donderdag opgebeld, wetend, dat we nog naar de Natural Pool wilden. De medewerker aan de lijn vond Ricks klachten echter maar onzin. Naar zijn zeggen was hij zelf ook met deze auto naar de Natural Pool gereden. Eigenlijk had ik moeten bellen, want dan was hij er niet zo makkelijk afgekomen, maar Rick houdt niet van confrontatie en accepteerde zijn verhaal.

Na enige zoeken komen we bij het begin van de rotsachtige rit naar de Pool aan. Rick begint eraan en al bij het eerste heuvel slippen de banden en komt hij pas na heel wat verbrand rubber eroverheen. Dit durven we niet aan, want het zal verderop nog veel erger worden.

Wat nu? We zijn nu hier, dus we willen ook verder. Even overwegen we te gaan lopen (zo'n vijf kilometer, schat ik), maar met Katja's gesteldheid in deze hitte is dat ook niets. Dan zie ik een bord staan, dat er iedere 20 minuten een 4x4 shuttle is. Nu hebben wij daar de vorige zes keer, dat we hier waren, nooit iets van gezien, dus ik ga eens informeren bij het souvenirswinkeltje hier.

De oudere Arubaanse dame beaamt, dat er een shuttle is. Zij kan hem bellen en dan is hij er over twintig minuten. Het kost wel $60 voor ons vijven, maar dat hebben we er wel voor over om niet vast te komen te zitten in de woestijn van Aruba. Rick is volgens mij ook wel stiekem opgelucht, dat hij die enerverende rit voor de verandering niet zelf hoeft te maken.

Terwijl we op de gids wachten, ziet Katja een witte poes met iets, wat op een muis lijkt, in haar bek. Bij nader onderzoek blijkt het een drie weken oude kitten te zijn, die nog drie broertjes en zusjes heeft. De meisjes zijn in de zevende hemel en Katja's malaise is meteen vergeten. Het is dan ook wel schattig, die heel kleine witte poesjes! Mamma poes, Blanco, is ook heel lief, want de kinderen mogen haar babies gewoon aaien.

Tot onze verbazing blijkt de gids de dochter van de eigenares van de souvenirswinkel te zijn. Later vertelt zij, dat zij de enige vrouw is, die toeristen naar de Natural Pool rijdt. Madi is moeder en grootmoeder van zes kleinkinderen. Het is haar bepaald niet aan te zien, wat een energie heeft deze dame!

We hevelen onze spullen in de oude Jeep en beginnen aan het gehutsel en gehobbel. Bekwaam navigeert Madi over de stenen, terwijl Rick uitroept, dat het zelfs erger is, dan voorgaande jaren. Onderweg wijst Madi de verschillende planten aan en de stranden, die we voor ons zien. Ook vertelt ze over haar leven op het eiland. Ze is er duidelijk, net als wij, dol op.

Na een half uurtje komen we beneden bij de Natural Pool aan. Gauw springen we in het koele water. De kinderen zien meteen, dat Carlos "van de vogels" en nog een aantal andere hotelmedewerkers er ook zijn. We worden vriendelijk begroet.

Helaas zijn er dit keer niet zoveel mooie vissen te zien. Als ik dat tegen Madi zeg, beaamt ze dat. Ze zegt, dat zij de park rangers ervan verdenkt in de Natural Pool te vissen, als ze zich vervelen. Ze heeft ze dat een paar keer zien doen. Ze is het daar duidelijk niet mee eens, volgens haar is het als vissen uit een aquarium, omdat de vissen in de Natural Pool gewend zijn aan mensen. Dat is geen sport meer, vindt zij. Daar ben ik het mee eens.

Rick en de kinderen vermaken zich met op de rotsen klimmen en ervan afspringen. Ik klim wel naar boven, want daar ligt nog een mini Natural Pool. Maar de rotsen zijn scherp en onhandig als ik ben krijg ik een paar nare krassen op mijn benen. Ik houd het dus maar verder bij foto's maken.

In het water raak ik aan de praat met een paar Nederlanders. Zij zijn via het Nationale Park naar de Pool gereden en zien nog wit om de neus van die ervaring. Volgens Madi is die "weg" nog vele malen erger, dan die wij hebben gevolgd, en ze adviseert de Nederlanders haar naar boven te volgen. Die nemen dat aanbod met beide handen aan.

Na een goed uur zwemmen hebben we het gezien en beginnen aan de trek naar boven. Madi let goed op, dat de Nederlanders volgen en op een heel slecht stuk gaat ze er zelfs uit om hun Jeep eroverheen te helpen. Ze vertelt verhalen van Jeeps, die van de kant zijn gevallen en mensen met lekke banden, waarvan de reserveband ook lek was. Zij en haar vrienden helpen die mensen allemaal. Het eerste jaar hadden wij ook een lekke band, maar gelukkig pas helemaal bovenaan!

Net als we het erover hebben, zien we een Jeep met twee verloren mensen ernaast. Het is een stel Zuid-Afrikanen, die nu in Canada wonen. Hun band is helemaal van de velg, maar ze krijgen met hun krik de Jeep niet ver genoeg van de grond om de nieuwe band erom te doen. Niet getreurd, roept Madi, ik heb de juiste spullen daarvoor, en gaat prompt aan de slag.

Met behulp van Rick en de Nederlander lukt het de Zuid-Afrikaan en Madi de auto ver genoeg op te krikken. We juichen, als de nieuwe band eraan zit, en Madi prijst het internationale samenwerken met de wens, dat dat in de grote wereld ook zo zou moeten gebeuren. Nou, inderdaad!

De Zuid-Afrikanen volgen ons ook verder naar boven en zonder verdere kleerscheuren komen we weer heelhuids bij het huis van Madi's moeder aan. Of je nu zelf rijdt of een gids hebt, de rit naar dit natuurlijke fenomeen is de helft van het avontuur!

We drinken nog wat en de meisjes moeten natuurlijk nog met de poesjes knuffelen. Ze zijn er bijna niet weg te slaan! Dan schiet me opeens te binnen, dat Pat mij ook een gids had aangeraden en dat haar naam Madi was. Nu gebruikten wij voorheen nooit een gids, dus ik had er niet zo'n aandacht aan geschonken. Madi herinnert zich Pat en Rob en de meisjes goed. Grappig!

Ondanks onze aanvankelijke teleurstelling, dat we niet met onze eigen auto konden gaan, is het uiteindelijk een heel erg leuke middag geworden. We denken er nu zelfs over om Madi weer te huren, mochten we volgend jaar weer naar de Natural Pool willen. Het is voor Rick ook wel fijn om niet met witte knokkels aan het stuur te zitten.

Dat betekent echter niet, dat ik het gebeuren met American over ons heen laat gaan. Tenslotte heeft dit avontuur ons wel weer extra geld gekost. Wij huren specifiek bij hen, omdat ze grote SUVs met 4x4, die bovendien naar de Natural Pool gereden mogen worden. Ik bel op om te klagen over de service en praat Nederlands (misschien gek, maar ik heb het gevoel, dat sommige mensen denken, dat Amerikanen makkelijker te overreden zijn) met Omar.

Hij begint met een smoes, dat de auto niet naar de Natural Pool zou mogen, terwijl Rick dat bij het huren en bij het telefoontje twee keer specifiek naar voren heeft gebracht. Gauw krabbelt hij terug en zegt, dat een Mercury Mountaineer all wheel drive heeft en dus met gemak naar de Pool zou kunnen rijden. Ik maak duidelijk, dat dat met de banden van deze auto absoluut niet gaat.

De rest van het gesprek zal ik de lezers besparen, maar ik heb wel (netjes) duidelijk gemaakt, dat we dit keer niet te spreken zijn over de gang van zaken. Omar wil ons nu wel een andere auto geven, maar dat is mosterd na de maaltijd. Hij zal nu maandag bellen om het op te volgen. Dinsdag vertrekken we, dus ik ben benieuwd. Eigenlijk was het ons vooral te doen om een klacht in te dienen over hun service dit jaar.

Bij het hotel duiken we allemaal even het zwembad in. Dan lopen Rick, Kai en ik naar Piet's Bar bij het Hyatt Hotel. Daar hopen we Luz te treffen, die we ieder jaar zien, maar die is vanavond vrij. Verder is Piet's Bar niet zo gezellig, dus gaan we bij Bugaloe een Amstel Bright drinken en bitterballen eten.

De zonsondergang is vanavond wat bewolkt, wat naderhand wel de hele lucht in vuur en vlam zet. Bij Bingo hebben we om half acht een reservering. Het is erg gezellig druk, ook met veel Nederlandse gezinnen.

Het eten is dan ook erg lekker! Mijn carpaccio voorafje is zo groot, dat ik het niet opkan. De red snapper komen met een sausje met Hollandse garnalen erin, heerlijk! Toe delen we met zijn allen een portie poffertjes.

Rick, Katja en ik gaan ons geluk nog eens beproeven in het casino. Maar daar is het vanavond "dealer night" kennelijk. Bij beide tafels krijgen de dealers keer op keer sterke kaarten en langzaam maar zeker druipen de spelers af. Ook wij verliezen dit keer, al gaat het met een $5 inzet langzaam. Wat dollars lichter, maar plezier rijker, gaan we weer naar boven.