Dag 12: De terugweg

Alweer staat Rick eerder op, dan ik, hoogst ongewoon! We ontbijten met wat er nog over is, wat voor mij een paar plakken candijkoek inhoudt. Kai eet koekjes en een Mars reep, een interessante combinatie, vindt hij.

Van de receptie hebben we te horen gekregen, dat we een late checkout mogen hebben. Tot half twee mogen we de kamers nog gebruiken, wat heel fijn is. De meisjes willen nog blijven liggen, maar Rick, Kai en ik pakken voor de laatste keer onze snorkelspullen.

Het water bij de rotsen is weer lekker helder en er zijn enorm veel vissen. We zien dit keer ook een barracuda, niet de vriendelijkste vis om te zien!

Al te gauw is het tijd om terug te gaan. De meisjes zijn teleurgesteld, want ze hebben net uitgevonden, dat de vogels vandaag niet uit hun kooi worden gelaten. Gelukkig laten de kakatoes zich ook tussen de tralies door aaien. Een van hen, Candy, gaat dan schattig achter haar oor krabben. Als ze niet zo’n rotzooi maakten, zou ik zo een kakatoe willen hebben!

Voor de lunch douchen we en pakken de laatste dingen in. Dan lopen we voor het laatst naar Bugaloe. Daar komt net een duikboot aan, dus Rick en Katja hebben gelegenheid afscheid te nemen van hun duikmeesters. Ook Jouke, de Nederlander, is er weer en als afscheid krijgt Katja drie hartelijke kussen van hem. Het is, geloof ik, maar goed, dat we niet langer blijven.

Katja vertelt, dat ze net heeft vernomen, dat ze in het bestuur van de Scuba Club bij Virginia Tech zit en ze hoopt dit schooljaar haar reddingsduiken brevet te halen. Wel erg leuk, dat ze gedurende het schooljaar ook met haar geliefde sport bezig kan zijn.

De lekkere stokbroodjes (de mijne met zalm vandaag), de bitterballen en de laatste frietjes met mayonnaise zijn al snel op. Voor het laatst lopen we door het zachte zand terug. De bagage wordt opgehaald, ik check uit en Rick en de bellman stouwen met moeite de acht zware tassen achterin de auto. We hebben toch weer zoveel Nederlands lekkers mee, dat er een extra tas bij aan te pas moest komen.

Rick zet mij, de kinderen en de bagage af bij het vliegveld en gaat zelf de auto terugbrengen naar American. Eigenlijk was ik liever meegegaan, want Rick heeft nogal de neiging over zich heen te laten lopen. Maar dat is onpraktisch, want ik kan intussen met de kinderen de koffers inchecken.

Van tevoren weten we nooit, wat we hier bij het vliegveld aan zullen treffen. Hier gaan we namelijk door de Amerikaanse douane. We hebben meegemaakt, dat drie uur bijna te weinig was om onze vlucht te halen en dat we uren bij de gate moesten wachten, omdat we er zo doorheen waren.

Het is vandaag dinsdag en ik verwacht niet, dat het druk zal zijn. We zijn in ieder geval vrijwel meteen aan de beurt bij de incheckbalie. Daar blijkt, dat een aantal van onze tassen meer dan 50 pond weegt. In allerijl probeer ik de toiletspullen van de meisjes anders te verdelen. Die hebben zoveel mee in lotions en ander spul, dat Katja’s tas meer dan vijf pond weegt!

Na veel gedoe is de ene tas nog net iets te zwaar, maar de US Airways medewerkster laat hem doorgaan. Geen enkele tas weegt minder dan 40 pond en we hebben er acht! Dan zegt de medewerkster, dat we voor drie van de koffers extra moeten betalen, want er mag maar een koffer per persoon mee! Dat is absoluut een nieuwe regel, voorheen mocht iedereen twee koffers mee.

Op de heenweg hoefden we ook niets bij te leggen, dus ik wijs haar op het feit, dat zowel Rick, als ik, Premier status hebben bij United, hun partner. Dat maakt inderdaad het verschil. Rick en ik mogen gratis twee koffers mee, dus ik hoef alleen voor de achtste te betalen. Wel iets om in de toekomst rekening mee te houden, want ik weet niet, of we onze Premier status zullen behouden.

Rick is eindelijk klaar met de auto en laat nog even zijn paspoort zien, waarop hij ook zijn instapkaart krijgt. Lopend naar het eerste checkpunt (waarbij de Aruba immigratiekaart uit ons paspoort wordt gehaald), vertelt hij hoe alles bij American is gegaan.

Een paar dagen geleden heeft Rick de verf op de bumper beschadigd aan een steen en we zullen te horen krijgen, hoeveel dat ons gaat kosten. Volgens hem zullen ze daar de kosten van de rit naar de Natural Pool vanaf trekken. Ik heb er helemaal geen goed gevoel bij, want de schade aan de bumper is niets op een oude auto, die al zoveel gebreken heeft. Ik zie het zo gebeuren, dat ze ons daar veel meer voor gaan rekenen, dan het zal kosten (als ze het al laten oververven). Het zal me benieuwen, maar als ze ons oplichten, door belachelijk veel aan te rekenen, is het zeker de laatste keer, dat we van hen huren. Ik heb ze ook aan bekenden aangeraden, maar zal dat in dat geval ook zeker niet meer doen.

Het volgende checkpunt zijn de Arubaanse veiligheidspoortjes (het ontgaat ons nog steeds, waarom we twee keer door de veiligheidspoortjes moeten). Schoenen uit, laptops in aparte bakken etc. we zijn eraan gewend. Er staat ook geen rij, dus we zijn er snel doorheen.

Meteen strijken de kinderen neer in de souvenirswinkel. Katja koopt er nog wat leuke dingetjes voor vriendinnen en Kai een paar gekke spullen voor zijn twee beste vrienden. Ik neem alle Nederlandse tijdschriften mee: Flair, Vriendin en Margriet. Ook hebben ze leuke Aruba stickers voor op de auto, die kan er ook nog wel bij.

Als laatste kopen we de 2010 Aruba kalender, zodat we het hele jaar kunnen verlangen naar de volgende vakantie daar. Er is iets geruststellends in het gevoel, dat we hiet volgend jaar weer heen kunnen, als we dat zouden willen. Het voelt echt een beetje als een "home away from home". Tot mijn eigen verbazing geniet ik er juist van om al bekende fijne dingen weer te zien. Rick en ik hadden, voor we dit eiland bezochten, nooit gedacht, dat we meerdere malen naar dezelfde plek zouden terugkeren.

In de duty free winkel kopen Rick en de kinderen Droste, Verkade en Toblerone chocolade. Ik twijfel of ik de kleine Goudse kaasjes mee wil nemen (met peper en knoflook), maar ik heb echt geen plaats meer in mijn overvolle rugzak.

De volgende stap is het ophalen en door de douane brengen van onze bagage. Het is echt fijn, dat dit in Aruba al kan, want op luchthavens als bijvoorbeeld Miami is het een nachtmerrie om door immigratie en de douane te gaan. Hier is de immigratieofficier tegelijkertijd douanier en we worden zonder problemen toegelaten tot de "Verenigde Staten". Even later leggen we alle tassen weer op een lopende band.

Onze gate is 4 en daar is het al flink druk. Kai en ik nemen in de Old Dutch Bar plaats, terwijl de anderen ijsjes gaan halen. We drinken nog een laatste Amstel Bright, het enige bier, dat ik echt lekker vind, voor Kai straks weer te jong is om een biertje te drinken.

Keurig op tijd komt het toestel uit Charlotte aan en binnen het halve uur daarna kunnen wij aan boord. Katja en ik zitten naast elkaar, de andere drie in de rij voor ons. Helaas heb ik het verkeerd geboekt, want we zitten aan de F kant en kunnen geen laatste blik op Palm Beach werpen. Volgend jaar moet ik dit blog erop naslaan en op de terugweg de A kant boeken!

Een beetje te vroeg landen we in Charlotte, North Carolina. Terug op Amerikaanse bodem, dus, het voelt wel even als thuiskomen. Dit is een leuk vliegveld met veel winkels en restaurantjes. We gaan bij Phillips Seafood wat eten. Ik heb niet veel honger na de saaie snackbox in het vliegtuig, dus bestel het voorafje van mini crabcakes. Precies genoeg en erg lekker is het.

Eenmaal bij de gate begint het boarden vrijwel meteen. We vliegen in een Embraer vliegtuig met alleen raam- en gangplaatsen. De stoelen zijn van leer en het is een aangenaam vliegtuig. De vlucht naar Washington bedraagt slechts vijftig minuten. Voor ik het weet zie ik het Capitool en Washington Monument opduiken. Wat wonen we toch bij een mooie stad!

Dat vind ik wel erg leuk van het aanvliegen op Reagan National. Het gemis van Aruba wordt meteen een beetje goedgemaakt door het besef, dat we zelf ook in zo'n mooi gebied wonen.

De bagage komt zeer snel aan en de van hebben we ook gauw weer gevonden in de gigantische parkeergarage (Rick schrijft altijd op het kaartje, waar die precies staat, want dat vergeet je na een week). Na nog even de "stickershock" over de prijs van twaalf dagen hier parkeren (volgende keer moeten we echt met een taxi, dat was veel goedkoper geweest) te hebben gevoeld, rijden we de heel rustige I-66 op.

Voordeel van tegen middernacht aankomen is, dat er absoluut geen verkeer is. We rijden dus binnen twintig minuten onze oprit weer op. Het is goed om het huis weer te zien en de poezen begroeten ons enthousiast. Na nog even ontspannen zoeken we al heel gauw ons bed op.

De laatste foto's staan ook online en zijn hier te bekijken.

We hebben weer een super tien dagen achter de rug om op terug te kijken en hiermee eindigt dit reisverslag. Morgen schrijf ik verder in mijn gewone blog.

PS: Rick heeft vandaag een email uitwisseling met de baas van American Car Rental in Aruba gehad. Die viel alles mee. Ze rekenen ons $100 voor de schade aan de bumper, maar betalen $60 daarvan voor de gids naar de Natural Pool terug. Onze kosten zijn dus $40 en dat vinden we heel schappelijk. We zullen volgend jaar, als we weer gaan, weer bij hen huren, maar dan wel heel duidelijk maken, dat we een 4x4 willen (al denken we dan toch weer Madi te huren als gids, beter voor Ricks (en mijn!) hart!).

Dag 11: Snorkel de snorkel

Tot mijn verbazing staat Rick al om kwart voor acht naast zijn bed! Ik ben nog niet wakker genoeg om ook op te staan, dus hij gaat ontbijt halen bij het Radisson hotel. Als hij terugkomt, ben ik inmiddels ook uit de veren. We eten ontbijt en wekken Kai ook, die mee wil gaan snorkelen.

Met zijn drieen zwemmen we naar de rotspartij tegenover het hotel. Nu het nog vroeg genoeg is en er geen motorboten langskomen, die het water vertroebelen, zien we van alles. We vinden vijf Caribische kreeften, twee inktvissen en een heel aantal mooi gekleurde vissen.

Kai en ik vermaken ons ook met het omkeren van sommige stenen. Daaronder zien we allerlei zeesterretjes, crabbetjes en andere organismen. Het is verbazingwekkend hoeveel leven zich onder de ogenschijnlijk dode stenen afspeelt!

Na een paar uur gaan we op zoek naar de meisjes. Die vermaken zich (voor het laatst blijkt later) met de vogels. Carlos laat Katja zelfs een van de kakatoes, Lisa, vasthouden, terwijl hij de vogel een prik geeft. Lisa kent Katja inmiddels zo goed, dat ze dat toelaat.

Met zijn allen gaan we lunchen bij Bugaloe. We zijn echt dol op dit restaurant. Het is veel goedkoper, dan de strandrestaurants van de hotels en het eten is veel lekkerder (lees Hollandser, Amerikaanse wraps e.d. kunnen we genoeg thuis eten). Bovendien zit je echt boven het water.

Na het eten vertrekken Rick, Katja en Kai naar de Heineken winkel, die Rick net ontdekt heeft. Daar willen ze souvenirs gaan kopen. Saskia en ik hebben geen interesse en blijven lekker in de zee dobberen. Het is ook weer eens leuk om ongestoord met mijn jongste te kletsen. Die wordt thuis altijd zo geabsorbeerd door al haar vriendinnen, dat het er daar niet vaak van komt.

Als de anderen terugkomen, maken Rick en ik ons klaar om naar Arashi te gaan. Eerst heeft Katja nog een verrassing voor ons. In de lobby van het hotel hangt een electronisch bord, waar je voor een gering bedrag berichtjes als felicitaties e.d. op kunt laten zetten. Katja heeft zo’n berichtje voor ons gekocht.

In rode letters lezen we: “Katja, Kai and Saskia wish their parents a very happy 21st anniversary! We love you!!” Zo lief, Rick en ik krijgen er een brok van in onze keel! Ik wil er nog niet aan denken, dat we aan het einde van de week Katja weer op school gaan afzetten. Het is zo gezellig met het volledige gezin!

Bij Arashi is het prachtig snorkelen vandaag. Het water is vele malen helderder, dan toen ik hier een paar dagen geleden was. We zien een paar mooie blauw met witte schollen, vinden weer allerlei inktvissen en een van de prachtige blauw met gele angelfishes laat zich mooi fotograferen. Het enige, dat nog ontbreekt is een schildpad. Het ziet ernaar uit, dat de ene, die ik tijdens het parasailen heb gezien, de enige van deze vakantie wordt.

Terug bij het hotel gaan we alvast wat inpakken en maken ons dan klaar om bij Piet’s Bar bij de Hyatt iets te gaan drinken. Rick hoopt nog steeds, dat Luz er zal zijn, maar krijgt alweer nul op het rekest. Onder het genot van een drankje genieten we van voorlopig onze laatste Arubaanse zonsondergang.

Over het strand lopen we naar de Pelican Pier, waar we willen eten vanavond. We balen echt, als het restaurant op maandag gesloten blijkt. Natuurlijk zijn er talloze andere restaurants, maar dit is de enige binnen loopafstand aan het water.

De kinderen weten meteen de oplossing: Blossoms in ons hotel. Daar eten we vaak de eerste avond na aankomst, maar dit keer natuurlijk niet. We kijken nog even in het Hyatt hotel, of hun restaurants wat zijn, maar daar rijzen de prijzen zo de pan uit, dat we bijna gillend weglopen! Onvoorstelbaar, hoe duur dat hotel is, in vergelijking met de Radisson en de Westin, terwijl die andere twee toch vergelijkbaar zijn qua luxe (de meeste kamers van de Hyatt hebben bijvoorbeeld geen balkon).

Bij Blossoms blijkt, dat we een half uur moeten wachten op een tafeltje. We benutten die tijd om boven nog verder in te pakken. Katja skypt nog wat met Leah en vindt uit, dat een van haar andere flatgenotes de kamer, die Katja zou krijgen, heeft ingenomen. Dat vinden wij toch niet erg netjes, al blijkt uit het gesprek, dat het meisje er een goede reden voor heeft en Katja nu een grotere kamer krijgt. Rick en ik vinden het gewoon “not done” om zonder overleg de kamer van een ander te nemen en dat laten we ook weten. Verder zal het er dus wel op neerkomen, dat dat meisje en Katja van kamer wisselen.

De maaltijd bij Blossoms wordt erg gezellig. Ze serveren hier Chinees eten en er is een sushi bar. Ook zijn er tepanyaki tafels, maar daar is geen plaats meer. Katja en ik doen ons natuurlijk tegoed aan de sushi, de anderen bestellen Chinees. De Blossoms sushi rol, die ik bestel, is superlekker! Hij is gemaakt met zalm en zalmcaviaar, die moet ik bij Sakana voorstellen!

Terwijl de kinderen de laatste hand aan hun koffers leggen, gaan Rick en ik nog even naar het casino. Daar win ik nog even $10 terug en neem afscheid van een van de aardige Arubaanse dealers aan wiens tafel we meerdere malen speelden. Relatief vroeg gaan we slapen, want we willen morgen weer op tijd opstaan om het uiterste uit de laatste uren hier te halen.

Dag 10: Dagje Palm Beach

De ochtend van Katja en Ricks laatste duik, dus we worden om kwart voor acht gewekt. Zij gaan aan de zuidkust duiken en we zullen ze rond een uur weer ontmoeten bij Bugaloe om te lunchen.

Een half uurtje later sta ik ook op. Ik ontbijt met kandijkoek dit keer. Ook weer zoiets heel Nederlands, dat ik anders nooit eet. Jan en Jans, zoals we de twee duiven op ons balkon hebben gedoopt naar de bekende strip, zijn er ook weer. Ik wil hun gepoep echter niet en jaag ze weg. Ik zie, dat ze uitwijken naar het balkon van de kinderen. Daar worden ze wel liefhebbend ontvangen. Slimme dieren, die duiven!

Andere jaren ging ik vrijwel iedere dag op een strandwandeling, of naar Eagle Beach, of richting de vuurtoren. Dit jaar heb ik dat minder gedaan om mijn voet een kans te geven te genezen. Nog steeds heb ik er opeens een schietende pijn in, wat me doet vrezen, dat tien mijl hardlopen begin oktober er niet inzit.

Vanochtend wil ik toch weer erg graag een stuk langs het strand lopen. Helaas hebben Kai en Saskia er geen oren naar me te vergezellen, dus ga ik er alleen op uit. Zij gaan intussen met de vogels knuffelen.

In mijn bikini loop ik langs de rand van het strand. Wat een heerlijkheid toch, dit! Overal blijde mensen, een turquoise zee, wit zand, dat als klei tussen mijn voete aanvoelt, ik probeer het allemaal in mijn lange termijn geheugen op te slaan. Op een saaie, grijze winterse dag zal ik dit beeld weer tevoorschijn halen.

Bij de vissersboten maak ik een aantal foto's, maar eigenlijk is het al te laat op de dag. De lichtval is te scherp om de mooie kleuren, die ik wil zien, te krijgen. Verderop sla ik de windsurfers en vliegersurfers gade. Vooral die laatsten zijn zeer acrobatisch bezig en vliegen door de lucht.

Terug bij het hotel zijn Kai en Saskia nog steeds bezig met de vogels. Ze poseren gewillig met hun favorieten. Voor Kai is dat "Rainbow", een rood met paarse vogel, en voor Saskia "Lisa" een kleine kakatoe.

Voor Rick en Katja terugkomen, gaan Kai en ik nog even snorkelen bij de rotsen tegenover het hotel. Het is eigenlijk te laat op de dag, want door de vele motorboten, jet ski's etc., die vlak langs komen, is het water heel troebel geworden. Toch zien we nog een paar mooie koevissen en een kreeft. Dan komt de duikboot met Rick en Katja erop langsracen. Tijd om naar Bugaloe te gaan, dus.

Daar is Saskia ook al aanwezig. Katja kletst nog met een Nederlander, die ze op de duikboot heeft ontmoet. Kennelijk kunnen ze het goed met elkaar vinden, want het duurt maar! Wij hebben trek in lunch, dus Saskia gaat Katja halen. Ook zij neemt haar tijd, die Jouke moet heel wat zijn!

Het bruine stokbroodje met ham, kaas en ananas gaat er goed in. De Goudse kaas overal op is een van de dingen, die we hier zo lekker vinden. Het komt er in ons gebied in Amerika ook steeds meer in, maar we moeten het nog sterker promoten!

Na de lunch gaat Rick watersporten regelen. Kai en Rick willen de wave runner doen en Saskia en Katja het tuben. Ik ga met de meisjes mee, zodat ik op de boot kan fotograferen en filmen. Zo te zien is het erg wild voor ze. Ik ben blij, dat ik het niet doe, want het lijkt me funest voor rug en nek! De meisjes lachen wel, maar uiteindelijk vonden ze het toch wat teveel. Zo zag het er ook echt uit! De grote lol van vorig jaar hierbij ondervonden ze helaas niet.

Een andere boot brengt Saskia en mij terug naar ons hotel. Katja verkiest het terug te lopen. Rick en Kai zijn bij Eagle Beach aan het genieten van hun wave runners. Saskia wil weer gaan lezen bij het zwembad, maar ik heb zin om gewoon lekker in de zee te dobberen en zwemmen. Het is vandaag druk, er zijn ook veel lokale mensen op het strand. Dat maakt het wel gezellig. Al zwemmend heb ik heel wat te zien.

Als Rick en Kai terugkomen, komen ze ook even de zee in. Naar mijn gevoel zijn we teveel bij het zwembad en niet in deze heerlijke zee. Het is zo ontspannend hier! De deining van de golven heeft een hypnotiserende uitwerking. Ik zou hier wel uren kunnen liggen.

De anderen willen echter terug naar het zwembad. Onder het genot van een wijntje lees ik verder in mijn Nederlandse tijdschriftenschat. Intussen hebben we nog niets van Katja vernomen. Het is anderhalf uur, nadat ze heeft gezegd terug te zullen lopen.

Nu is Aruba een van de veiligste eilanden in het Caribisch gebied, maar ik voel me hier toch niet lekker bij. Als je heel langzaam loopt, neemt de afstand van de Pelican Pier tot hier op zijn hoogst een half uur in beslag.

Het is kwart over vijf en we hebben een reservering voor half zeven bij een restaurant een half uur rijden hiervandaan. Katja weet dat allemaal. Rick is niet bezorgd, hij is ervan overtuigd, dat Katja boven in de kamer is. Maar even later gebaart hij van de zestiende verdieping, dat zij er niet is.

Dan voel ik toch even paniek. Ik kan het niet helpen, dat het hele Natalie Holloway verhaal door mijn hoofd speelt, omdat het hier gebeurde. Ook is Katja met het tuben flink heen en weer geschud, dus wie weet heeft ze wel een medisch probleem gekregen. Ik weet het, ik maak me veel te snel druk.

Via het pad langs de hotels loop ik naar Unique Sports, de duikschool. Volgens Rick heeft ze daar iemand gevonden om mee te kletsen. Groot is mijn opluchting, als ik Katja's turquoise bikini herken! Ze heeft de hele tijd doorgebracht met de Nederlander, die ze op de duikboot heeft ontmoet. Prima, maar Rick en ik hadden dat graag geweten!

Boven maken we ons snel klaar voor het avondeten. De reservering is vanavond bij The Old Man and The Sea, vlak naast de Flying Fishbone van vrijdagavond. Dit is een nieuw restaurant, dus we zijn benieuwd.

Om te beginnen zien we, dat het bij de Flying Fishbone heel druk is en bij The Old Man and the Sea niet. Dit is een vrij nieuw restaurant, dus wellicht ligt het daaraan. Nu moet gezegd worden, dat de Flying Fishbone bepaald geen goedkoop restaurant is, maar hun gerechten zijn wel enorm goed!

We krijgen een leuk tafeltje in het zand bij The Old Man and the Sea en ieder een, door de eigenaresse zelf beschilderd, menu. Via een vlondertje kunnen we de, vandaag heel mooie, zonsondergang bekijken. Daarna bestellen we ons eten.

Om eerlijk te zijn heb ik moeite iets naar mijn gading te vinden. En dat heeft dan vooral met de prijzen te maken. Het minst dure gerecht kost $26! Kai bestelt dat, een simpele stir fry met kip, waar we thuis nog geen $20 voor betalen en dan wonen wij in een duur gebied.

Laten we zeggen, dat de kwaliteit van het eten bij dit restaurant prima is. Rick, Katja en ik bestellen de gevulde paprika met garnalen en kerriesaus. Het smaakt erg lekker, maar het is (in mijn ogen) de $33 ervoor niet waard! De menukaart is een schok qua prijzen en we waren hier niet gaan eten, als we dat van tevoren hadden geweten.

De kinderen willen graag dessert en Kai en Saskia bestellen de mint chocolate mousse. Dat is geen mousse! Dat is meer soep! Ze vinden het niet lekker. Katja's aardbeienijs is dat wel. De bediening in dit restaurant is erg goed, maar de rest is de enorme rekening niet waard. Ik denk niet, dat we hier zullen terugkeren.

De rest van de avond ontspannen we op de kamer(s). Morgen is onze laatste volle dag hier. Grappig, hoe tien volle dagen zo lang lijkt, maar dat is het ook zo weer voorbij!

En nieuwe foto's hier.

Dag 9: De Natural Pool

Wat vliegt de tijd toch, als je zo geniet als wij deze vakantie! Het tweede weekend is alweer aangebroken en daarmee de laatste paar dagen.

Kai en ik beginnen vanochtend in de fitnessruimte. We doen afwisselend cardio en gewichten en sluiten af met buikspieroefeningen door de acht pond bal naar elkaar te gooien. Kai vindt het zo te zien ook leuk om samen te sporten, dus wie weet gaan we daar thuis mee verder. Boven grap ik tegen Rick, dat ik thuis ook veel vaker op de lopende band zou gaan staan, als ik uitzicht had op een turquoise met blauwe zee!

Ieder jaar staat er steevast een echte Hollandse pannenkoek op het programma van Linda's restaurant. Dat wordt vandaag onze brunch. Op weg erheen stoppen we bij Windie's om een nieuwe snorkel voor Katja te kopen. De hare slaat de hele tijd dicht.

Bij Linda's smaken de pannenkoeken weer ouderwets lekker. Ik bestel een "klassieke" met spek, appel, kaas en champignons. Rick houdt het ook hartig met salami, kaas en champignons. De kinderen doen er ook vruchten op, behalve kaas en/of spek of ham. Saskia heeft banaan en Katja en Kai ananas en mango. Het gaat er allemaal goed in, al is Rick de enige, die hem helemaal opheeft.

Katja voelt zich niet zo lekker. Ze heeft slecht geslapen door de spierpijn in haar rug en heeft hoofdpijn. Even overweegt ze om terug naar het hotel te gaan om te gaan slapen. Maar haar avontuurlijke instelling overwint en ze besluit de ruwe weg naar de Natural Pool met ons te trotseren.

De Natural Pool, of Conchi, zoals de lokalen hem noemen, ligt aan de ruige noordkust van het eiland. Het is een klein, diep zwembad beschut tussen de rotsen van de beukende golven. Regelmatig slaan er golven overheen, het natuurlijke zwembad met vissen voorziend. Bovendien is de rotswand bedekt met kleurige koralen. Het is dus een populaire snorkel- en zwembestemming.

Het enige probleem is, dat de "weg" erheen die benaming echt niet verdiend. Die is dusdanig rotsachtig, dat je absoluut een 4x4 nodig hebt en zelfs die hebben regelmatig lekke banden. Het is dus zeker niet iets, waar je aan begint, als je al van het begin twijfelt aan de capaciteiten van je vervoermiddel.

Dat laatste doen wij dus. Toen we bij de duinen waren, ontdekten we, dat de Mercury Mountaineer, die wij hebben, geen 4x4 heeft, terwijl we dat wel gereserveerd dachten te hebben (we hadden om een Toyota Prado gevraagd, maar niet gekregen, je zou denken dan tenminste een equivalent te krijgen). Bovendien zijn de banden zo versleten, dat Rick het kleinste zandheuveltje al nauwelijks opkwam.

Rick heeft het verhuurbedrijf, American, daarover op donderdag opgebeld, wetend, dat we nog naar de Natural Pool wilden. De medewerker aan de lijn vond Ricks klachten echter maar onzin. Naar zijn zeggen was hij zelf ook met deze auto naar de Natural Pool gereden. Eigenlijk had ik moeten bellen, want dan was hij er niet zo makkelijk afgekomen, maar Rick houdt niet van confrontatie en accepteerde zijn verhaal.

Na enige zoeken komen we bij het begin van de rotsachtige rit naar de Pool aan. Rick begint eraan en al bij het eerste heuvel slippen de banden en komt hij pas na heel wat verbrand rubber eroverheen. Dit durven we niet aan, want het zal verderop nog veel erger worden.

Wat nu? We zijn nu hier, dus we willen ook verder. Even overwegen we te gaan lopen (zo'n vijf kilometer, schat ik), maar met Katja's gesteldheid in deze hitte is dat ook niets. Dan zie ik een bord staan, dat er iedere 20 minuten een 4x4 shuttle is. Nu hebben wij daar de vorige zes keer, dat we hier waren, nooit iets van gezien, dus ik ga eens informeren bij het souvenirswinkeltje hier.

De oudere Arubaanse dame beaamt, dat er een shuttle is. Zij kan hem bellen en dan is hij er over twintig minuten. Het kost wel $60 voor ons vijven, maar dat hebben we er wel voor over om niet vast te komen te zitten in de woestijn van Aruba. Rick is volgens mij ook wel stiekem opgelucht, dat hij die enerverende rit voor de verandering niet zelf hoeft te maken.

Terwijl we op de gids wachten, ziet Katja een witte poes met iets, wat op een muis lijkt, in haar bek. Bij nader onderzoek blijkt het een drie weken oude kitten te zijn, die nog drie broertjes en zusjes heeft. De meisjes zijn in de zevende hemel en Katja's malaise is meteen vergeten. Het is dan ook wel schattig, die heel kleine witte poesjes! Mamma poes, Blanco, is ook heel lief, want de kinderen mogen haar babies gewoon aaien.

Tot onze verbazing blijkt de gids de dochter van de eigenares van de souvenirswinkel te zijn. Later vertelt zij, dat zij de enige vrouw is, die toeristen naar de Natural Pool rijdt. Madi is moeder en grootmoeder van zes kleinkinderen. Het is haar bepaald niet aan te zien, wat een energie heeft deze dame!

We hevelen onze spullen in de oude Jeep en beginnen aan het gehutsel en gehobbel. Bekwaam navigeert Madi over de stenen, terwijl Rick uitroept, dat het zelfs erger is, dan voorgaande jaren. Onderweg wijst Madi de verschillende planten aan en de stranden, die we voor ons zien. Ook vertelt ze over haar leven op het eiland. Ze is er duidelijk, net als wij, dol op.

Na een half uurtje komen we beneden bij de Natural Pool aan. Gauw springen we in het koele water. De kinderen zien meteen, dat Carlos "van de vogels" en nog een aantal andere hotelmedewerkers er ook zijn. We worden vriendelijk begroet.

Helaas zijn er dit keer niet zoveel mooie vissen te zien. Als ik dat tegen Madi zeg, beaamt ze dat. Ze zegt, dat zij de park rangers ervan verdenkt in de Natural Pool te vissen, als ze zich vervelen. Ze heeft ze dat een paar keer zien doen. Ze is het daar duidelijk niet mee eens, volgens haar is het als vissen uit een aquarium, omdat de vissen in de Natural Pool gewend zijn aan mensen. Dat is geen sport meer, vindt zij. Daar ben ik het mee eens.

Rick en de kinderen vermaken zich met op de rotsen klimmen en ervan afspringen. Ik klim wel naar boven, want daar ligt nog een mini Natural Pool. Maar de rotsen zijn scherp en onhandig als ik ben krijg ik een paar nare krassen op mijn benen. Ik houd het dus maar verder bij foto's maken.

In het water raak ik aan de praat met een paar Nederlanders. Zij zijn via het Nationale Park naar de Pool gereden en zien nog wit om de neus van die ervaring. Volgens Madi is die "weg" nog vele malen erger, dan die wij hebben gevolgd, en ze adviseert de Nederlanders haar naar boven te volgen. Die nemen dat aanbod met beide handen aan.

Na een goed uur zwemmen hebben we het gezien en beginnen aan de trek naar boven. Madi let goed op, dat de Nederlanders volgen en op een heel slecht stuk gaat ze er zelfs uit om hun Jeep eroverheen te helpen. Ze vertelt verhalen van Jeeps, die van de kant zijn gevallen en mensen met lekke banden, waarvan de reserveband ook lek was. Zij en haar vrienden helpen die mensen allemaal. Het eerste jaar hadden wij ook een lekke band, maar gelukkig pas helemaal bovenaan!

Net als we het erover hebben, zien we een Jeep met twee verloren mensen ernaast. Het is een stel Zuid-Afrikanen, die nu in Canada wonen. Hun band is helemaal van de velg, maar ze krijgen met hun krik de Jeep niet ver genoeg van de grond om de nieuwe band erom te doen. Niet getreurd, roept Madi, ik heb de juiste spullen daarvoor, en gaat prompt aan de slag.

Met behulp van Rick en de Nederlander lukt het de Zuid-Afrikaan en Madi de auto ver genoeg op te krikken. We juichen, als de nieuwe band eraan zit, en Madi prijst het internationale samenwerken met de wens, dat dat in de grote wereld ook zo zou moeten gebeuren. Nou, inderdaad!

De Zuid-Afrikanen volgen ons ook verder naar boven en zonder verdere kleerscheuren komen we weer heelhuids bij het huis van Madi's moeder aan. Of je nu zelf rijdt of een gids hebt, de rit naar dit natuurlijke fenomeen is de helft van het avontuur!

We drinken nog wat en de meisjes moeten natuurlijk nog met de poesjes knuffelen. Ze zijn er bijna niet weg te slaan! Dan schiet me opeens te binnen, dat Pat mij ook een gids had aangeraden en dat haar naam Madi was. Nu gebruikten wij voorheen nooit een gids, dus ik had er niet zo'n aandacht aan geschonken. Madi herinnert zich Pat en Rob en de meisjes goed. Grappig!

Ondanks onze aanvankelijke teleurstelling, dat we niet met onze eigen auto konden gaan, is het uiteindelijk een heel erg leuke middag geworden. We denken er nu zelfs over om Madi weer te huren, mochten we volgend jaar weer naar de Natural Pool willen. Het is voor Rick ook wel fijn om niet met witte knokkels aan het stuur te zitten.

Dat betekent echter niet, dat ik het gebeuren met American over ons heen laat gaan. Tenslotte heeft dit avontuur ons wel weer extra geld gekost. Wij huren specifiek bij hen, omdat ze grote SUVs met 4x4, die bovendien naar de Natural Pool gereden mogen worden. Ik bel op om te klagen over de service en praat Nederlands (misschien gek, maar ik heb het gevoel, dat sommige mensen denken, dat Amerikanen makkelijker te overreden zijn) met Omar.

Hij begint met een smoes, dat de auto niet naar de Natural Pool zou mogen, terwijl Rick dat bij het huren en bij het telefoontje twee keer specifiek naar voren heeft gebracht. Gauw krabbelt hij terug en zegt, dat een Mercury Mountaineer all wheel drive heeft en dus met gemak naar de Pool zou kunnen rijden. Ik maak duidelijk, dat dat met de banden van deze auto absoluut niet gaat.

De rest van het gesprek zal ik de lezers besparen, maar ik heb wel (netjes) duidelijk gemaakt, dat we dit keer niet te spreken zijn over de gang van zaken. Omar wil ons nu wel een andere auto geven, maar dat is mosterd na de maaltijd. Hij zal nu maandag bellen om het op te volgen. Dinsdag vertrekken we, dus ik ben benieuwd. Eigenlijk was het ons vooral te doen om een klacht in te dienen over hun service dit jaar.

Bij het hotel duiken we allemaal even het zwembad in. Dan lopen Rick, Kai en ik naar Piet's Bar bij het Hyatt Hotel. Daar hopen we Luz te treffen, die we ieder jaar zien, maar die is vanavond vrij. Verder is Piet's Bar niet zo gezellig, dus gaan we bij Bugaloe een Amstel Bright drinken en bitterballen eten.

De zonsondergang is vanavond wat bewolkt, wat naderhand wel de hele lucht in vuur en vlam zet. Bij Bingo hebben we om half acht een reservering. Het is erg gezellig druk, ook met veel Nederlandse gezinnen.

Het eten is dan ook erg lekker! Mijn carpaccio voorafje is zo groot, dat ik het niet opkan. De red snapper komen met een sausje met Hollandse garnalen erin, heerlijk! Toe delen we met zijn allen een portie poffertjes.

Rick, Katja en ik gaan ons geluk nog eens beproeven in het casino. Maar daar is het vanavond "dealer night" kennelijk. Bij beide tafels krijgen de dealers keer op keer sterke kaarten en langzaam maar zeker druipen de spelers af. Ook wij verliezen dit keer, al gaat het met een $5 inzet langzaam. Wat dollars lichter, maar plezier rijker, gaan we weer naar boven.

Dag 8: Baby Beach

Het oorspronkelijke plan was, dat Saskia vanochtend weer met Rick en Katja zou gaan duiken en Kai en ik mee zouden gaan om te snorkelen. Ik werd midden in de nacht echter wakker met mijn nek en schouders helemaal in de knoop, waardoor ik erge hoofdpijn heb en heel slecht heb geslapen. Zin om te gaan snorkelen heb ik om kwart voor acht dus (nog) niet.

Kai wil niet alleen gaan snorkelen en Saskia is te moe om te gaan duiken. Rick en Katja vertrekken dus samen. Wij hadden toch alleen bij de eerste duik kunnen snorkelen en dan nog eens bij een dieper wrak, dan dat van dinsdag, dus echt spectaculair is dat nooit.

Met alle macht probeer ik mijn spieren in het gareel te krijgen. Als de ibuprofen wat begint te werken, val ik weer in een onrustige slaap. Om tien uur vind ik het toch tijd om op te staan.

De andere twee maak ik ook wakker en Saskia verdwijnt meteen naar beneden om met de vogels te spelen. Ze is deze week echt Carlos' helper, vertelde hij mij. Zij mag ook als enige een van de vogels vasthouden, omdat die haar kent. Dat vindt Saskia natuurlijk prachtig (en is een van de redenen, dat de kinderen het liefst in dit hotel logeren)!

Kai en ik maken ons klaar om te gaan snorkelen bij de rotspartij voor het hotel. Door de vele rotsen is daar een verbazingwekkend interessant onderwaterleven te bekijken. Zo zien we een heel stel poffervissen. Die zijn zo mooi, want ze hebben fluorescerend groene ogen. Ook vind ik twee Caribische kreeften onder een steen en een inktvis, die bijna uit zijn hol komt. Verder zijn er hier ook een aantal zeer naar uitziende schorpioenvissen, dus het is zaak goed te kijken, voor je een hand of voet neerzet!

Na twee keer rond de rotspartij gezwommen te hebben, gaan we terug naar het hotel. Katja en Rick zijn al terug van hun duiken en zeggen vandaag mooie vissen, maar niets echt bijzonders te hebben gezien. Ik ben ervan overtuigd, dat Kai en ik tijdens het snorkeltripje hier vlakbij meer hebben gezien, dan we bij de Antilla zouden hebben gezien en dit was gratis.

Voor de lunch halen we warme saucijzen-, kaas-, sate- en frikandelbroodjes bij de Super Food. Dat is lekker goedkoop en vooral gewoon erg lekker! Saskia heeft liever een gebakje en neemt een moorkop. Daar kan ik niet van afblijven, gelukkig geeft ze mee een stukje. Ik weet niet waarom, maar Nederlandse room is ongeevenaard. Ik krijg het thuis niet nagemaakt. Misschien klop ik het niet genoeg op of doe er te weinig suiker in.

In de auto smullen we van de alleminst dieetverantwoordelijke tractaties. Dan gaan we op weg naar Baby Beach. Hier zwemmen Rick en ik tijdens het snorkelen de calorieen er weer vanaf, want er is een heel sterke landinwaartse stroming. Ik moet echt flink zwemmen om ook maar een beetje vooruit te komen! We zien wel wat mooie vissen, zoals blauwe en koninginpapegaaivissen, maar door het inkomende tij is het minder mooi, dan anders en kunnen we ook minder ver naar buiten zwemmen.

De kinderen vermaken zich op het strand en na het snorkelen ga ik nog lekker in het turquoise water dobberen. De tijd vliegt en voor we het weten is het weer tijd om terug te gaan.

Rick rijdt nog even door het centrum van Sint Nicolaas, een kleurrijk plaatsje aan de andere kant van het eiland naast de Valero raffinaderij. Dit is het echte Aruba, niet het toeristische van Oranjestad. Dit is ook de enige stad in Aruba, waar prostitie legaal is en die meisjes zijn er duidelijk uit te pikken.

We maken ons gauw klaar voor het avondeten, want we gaan de zonsondergang bekijken bij de Flying Fishbone. Dit restaurant ligt aan het water en de tafeltjes staan in het zand, sommigen zelfs in het water. We hebben deze vakantie geluk met de zonsondergangen, want ook die van vanavond is weer erg mooi.

Het eten smaakt ook bijzonder goed. Ik bestel gazpacho, die met een enorme (en dan bedoel ik "ENORM"!) tempura gamba wordt geserveerd. Mijn "hoofdgerecht" is een tweede voorgerecht, de koude visschotel, die ook superlekker is en lekker licht. Daarmee heb ik nog ruimte voor dessert en bestel de chocolade mousse. Die is fantastisch, maar zoveel, dat ik de helft nog niet op kan (Katja eet haar hele portie!!). Gelukkig helpt Rick met de rest.

Ook de anderen smullen van hun gerechten, alleen vindt Kai de saus op de babyback ribs niet lekker. Die smaakt inderdaad een beetje bitter. Ik denk, dat hij met marmelade is gemaakt. Rick en Katja vinden hun grouper zo te zien zeer smakelijk, want binnen de kortste keren is alles op hun bord schoon op! Saskia heeft een kinderportie biefstuk met pasta en is ook tevreden. Dit blijft een van onze favoriete restaurants hier.

De rest van de avond blijven we rustig op de kamer. Iedereen is moe en Katja en ik hebben veel rugpijn (zij van de tank van de nachtduik van gisteravond). Voor het slapengaan gaat Rick ons insmeren met mineral ice, hopelijk helpt dat.

De foto's zijn ook weer bijgewerkt, gisteravond en vandaag hier.

Dag 7: Paardrijden!!!

Als kind droomde ik ervan om te leren paardrijden en een eigen paard te hebben. Mijn ouders vonden lessen echter veel te duur en later is het er nooit meer van gekomen. Wel heeft Katja toen ze een jaar of tien was les gehad. Dat was echter zo'n langdurig (3 uur per les en ik moest met Saskia van vier en Kai van acht blijven wachten) en inderdaad duur iets, dat we er, zodra Katja zei, dat ze het niet meer leuk vond (geen leuke lerares), mee zijn gestopt.

Toen Katja dus thuis in Virginia al voorstelde dit keer in Aruba te gaan paardrijden, was ik daar meteen voor te vinden. We zorgden ervoor, dat iedereen een spijkerbroek inpakte, en vanochtend is het dan zover!

Om kwart voor acht gaat de wekker van Ricks horloge en we eten gauw ontbijt en kleden ons aan. Het voelt vreemd om in dit klimaat een lange broek aan te trekken. Van anderen op het Aruba forum heb ik gelezen, dat het wel erg aan te raden is.

Keurig om tien voor half negen worden we opgehaald. In de van van Rancho La Ponderosa zitten al drie stellen, die bij andere hotels zijn opgehaald. Er is nog precies plaats voor ons vijven.

Bij de ranch aangekomen (waar behalve paarden ook geiten, kippen en een koe worden gehouden) moeten we allemaal een formulier ondertekenen, dat we de ranch niet verantwoordelijk zullen houden voor eventuele ongelukken. Jelle wordt onze groepsleider. Tijdens het opzadelen hoor ik, dat hij met een Amerikaanse getrouwd was en zijn twee kinderen in Pittsburgh ook Nederlands heeft geleerd. Hij kan zich dus wel met ons Nederlands-Amerikaanse gezin vereenzelvigen.

Toch wel ietwat zenuwachtig stap ik op mijn paard Charro. Het is een grote witte hengst en voor mijn lange benen moet de stijgbeugelriem flink aangepast worden. Kai heeft ook een schimmel, die Scorpio heet, en ook Ricks paard is een schimmel, Aurora. Saskia krijgt het kittige paardje Carolina en Katja rijdt op Princess. We worden allemaal aangesproken met de naam van ons paard, want in zo'n korte elf namen leren lukt de leiders niet.

Als we eenmaal gaan lopen valt het me alles mee. Charro lijkt er echter niet zo'n zin in te hebben. De andere paarden stappen flink door, maar hij blijft achter. Ik krijg de indruk, dat hij pijn heeft en zeg dat tegen Pedro, een van de gidsen. Daar krijg ik gelijk in, want Charro heeft een steen in zijn hoef. Ik moet even afstappen en de steen wordt verwijderd. Daarna heb ik een veel enthousiaster paard!

We lopen eerst door een buurtje, maar dan al gauw de dorre wildernis vol cacti van Aruba in. Het is zinderend warm, maar ik geniet! Wat een ervaring is dit!! Na een tijdje gaan we over in draf en als het terrein wat vlakker wordt zelfs in galop! Yeehaw!!

Ook de kinderen genieten met volle teugen. Kai, die eigenlijk niet mee wilde, geeft toe, dat dit veel leuker is, dan hij had verwacht. Na een uurtje bereiken we de kust. Daar worden wat foto's genomen van ons te paard en we nemen een korte pauze bij de ruines van de goudmijn. Daar krijgen we ook een flesje water, dat ik vrijwel in een teug leegdrink! Je krijgt wel dorst van dit stoffige rijden!

Op de terugweg galopperen we nog veel meer. Wat een heerlijk gevoel, ik wil eigenlijk, dat dit ritje eindeloos zal duren (al voel ik mijn achterste wel!). Mijn cameratas hangt om mijn nek en met al het gehos breekt het hengsel daarvan. Gelukkig stapt geen van de paarden achter mij op de tas en kan een van de gidsen hem weer ongedeerd (alleen kan ik hem niet meer over mijn schouder hangen).

Na zo'n twee uur zijn we terug op de ranch. Dit ritje was zijn geld dubbel en dwars waard, daar zijn we het allemaal over eens! Ik knuffel Charro eens flink, die zijn hoofd dankbaar tegen mijn zij aandrukt. Dit heeft mijn interesse in paardrijden weer helemaal aangewakkerd.

Terug in het hotel doen we als de wiedeweerga onze badpakken aan. Na een snelle duik in het zwembad om af te koelen, gaan we lunch eten bij Bugaloe. Dit keer nemen Katja en ik het broodje gerookte zalm. Dit is onze favoriete lunchstek aan het strand. De prijzen zijn redelijk en het eten erg lekker.

Rick en de kinderen gaan vanmiddag naar het nieuwe waterpark op het eiland, Morgan's Island. Ik heb gisteren al genoeg waterpark gehad. Die hoge glijbanen doen me niets en we hebben in onze omgeving genoeg waterparken.

Zand, zee en snorkelen, dat is mijn passie hier in Aruba. Rick zet mij af bij het Arashi strand, waar ik eerst anderhalf uur ga snorkelen. Ik zie weer mooie dingen, waaronder een enorme zeester, een octopus en verschillende mooie vissen.

Na het snorkelen zoek ik een plekje op het strand om mijn (Nederlandse) tijdschriften te gaan liggen lezen. Ik vind een idyllisch plekje onder een van de palmbomen. Het uitzicht is een andere palmboom, de turquoise met blauwe zee en de catamarans van de verschillende snorkeltochten. Beter kan het toch niet?

Om een uur of vijf zie ik Rick en de kinderen weer aankomen. Zij hebben grote lol gehad in het park. Rick geeft echter toe, dat er maar weinig glijbanen waren, die ik leuk had gevonden (ik ga het liefst op een grote band naar beneden). Ik heb ze dan ook echt niet gemist tijdens mijn ontspannende strandmiddag!

Boven maken Katja en Rick zich snel klaar. Zij gaan vanavond een nachtduik doen. Dat betekent, dat Kai, Saskia en ik samen gaan eten. Na de zonsondergang, die vanavond helemaal helder is, alleen zie ik de befaamde groene flits helaas niet, gaan we op weg.

Salt and Pepper is een tapas restaurant tegenover het Radisson hotel. Dat is twee hotels verderop, dus makkelijk te belopen. Achter de hotels liggen allerlei winkeltjes en restaurantjes met terrasjes, dus het is er erg gezellig.

De meeste medewerkers bij Salt and Pepper zijn Nederlands, wat ik ook weer leuk vind. We krijgen meteen een tafeltje op het terras, waar op ieder tafeltje een verschillend zout en peper stel staat. Dit restaurant verzamelt die en als je er een voor ze meebrengt, krijg je een gratis glas wijn. Ze hebben binnen een flinke verzameling.

Saskia heeft niet veel honger, dus bestelt enkel wat mozzarella sticks. Kai en ik zijn avontuurlijker. Kai's smaak is de afgelopen paar jaar sterk veranderd. Was hij voorheen nogal kieskeurig, nu probeert hij van alles en nog wat. Dat geeft hoop voor Saskia, die ook niet veel lekker vindt.

Kai en ik delen een aantal tapas. Ik begin met een gazpacho met serrano ham, erg lekker. Kai neemt de kipvleugeltjes en ik de Sechuan tilapia, die lekker is, maar wel erg in saus drijft. Verder delen we brie met mangosaus, pittige biefstukhapjes en een dip met spinazie. Allemaal erg lekker en tevreden lopen we terug naar het hotel.

Daar zijn Katja en Rick ook net terug van hun duik. Ze zijn naar hetzelfde scheepswrak geweest, als waar we dinsdag hebben gesnorkeld en gedoken. Ze zijn helemaal enthousiast, want ze hebben murenen zien eten, vissen zien slapen en twee kreeften en een zeeschildpad gezien.

Rick en Katja hebben nog niet gegeten, maar Katja wil eerst douchen. Terwijl zij dat doet, gaan Rick en ik naar het casino. Daar is plaats aan de $5 minimum inzet blackjack tafel. Er zitten een aantal leuke, praatgrage spelers en ook de dealers zijn dit keer vrolijk (soms kan er geen lachje of woordje vanaf). Dat maakt het erg leuk, dus ik blijf, nadat Rick en Katja naar Taste of Belgium vertrekken, nog een uurtje spelen. Uiteindelijk win ik maar $5, maar beter iets, dan niets!

De foto's zijn ook weer bijgewerkt, inclusief paardrijfoto's, klik hier.

Dag 6: De Palm Island

Gisteravond hadden Kai en ik afgesproken weer naar de fitnessruimte te gaan vanochtend. Met veel moeite, want ik heb eigenlijk helemaal geen zin, rol ik om acht uur uit bed. Kai is echter ook te moe en ik kruip weer terug in bed. Het snorkelen van vanmiddag moet mijn "sporten" van vandaag dan maar zijn.

Kai en Saskia zijn gisteravond tot laat op het strand gebleven in de hoop de Perseids meteoren regen te zien. Als ik hun kamer binnenloop, vertelt Saskia enthousiast, dat ze zes meteoren hebben gezien. Nu willen we vanavond met zijn allen proberen, of we er nog wat van kunnen meekrijgen.

Om een uur of half tien is iedereen dan toch wel wakker. Het plan is om vanmiddag naar De Palm Island te gaan. Dat is goedkoper, als je na twaalven gaat, dus we hebben nog een paar uur om iets anders te gaan doen. We besluiten naar de noordkust te rijden en daar wat van de ruwe onverharde weggetjes te gaan rijden.

Onder weg komen we langs het achttiende eeuwse Alta Vista kapelletje. Hier stappen we even uit om foto's te maken. Alleen komen er net een paar Jeeps met toeristengroepen aan en is mijn lens nog beslagen door de overgang van de airconditioning in de kamer naar de vochtige hete lucht buiten.

We rijden dus snel door over een van de vele onverharde "weggetjes", die het eiland rijk is. Sommigen van die wegen verdienen die benaming eigenlijk niet, zo slecht zijn ze. Gelukkig valt deze wel mee, al komt Rick al bijna vast te zitten bij een heuveltje. Dat belooft wat voor als we naar de Natural Pool gaan! Dat is een en al rots!

We hebben wel spectaculaire uitzichten over de wilde noordkant van Aruba. De golven beuken tegen de kust en ik moet, terwijl we dat geweld zo gadeslaan, opeens aan Nathalie Holloway denken. Hoe makkelijk zou het zijn geweest haar lichaam hier in het kolkende water te storten. Zou dat met haar gebeurd zijn?

Op de terugweg komen we weer langs het kapelletje en dit keer zijn er slechts een paar Arubaanse families, die komen bidden. Het is een mooi gebouwtje, van binnen en van buiten. Ik maak wat foto's, al durf ik binnen niet te flitsen om het altaar er mooi op te krijgen. Hopelijk is die foto gelukt zonder flits.

Net na twaalven parkeren we de auto bij De Palm. Na entree betaald te hebben (tot Saskia's ergernis is ze weer even twaalf, want dat scheelt een hap geld) worden we met het bootje overgezet naar het eiland.

Bij de prijs is al het eten en drinken ook inbegrepen, dus we beginnen met lunch. Er is een buffet of hamburgers en hot dogs met friet. Katja en ik doen ons tegoed aan het buffet, wat veel minder vet is. Er zijn veel groentes en heerlijke grouperfilets met een Creoolse saus. De andere drie nemen hamburgers met friet.

Zodra we klaar zijn met eten maken we ons klaar om te gaan snorkelen. Dit is mijn absoluut favoriete plek op Aruba om dat te doen. Het is vrijwel overal ondiep en de kleuren van de papegaaienvissen prachtig. Mijn doel is om de mooiste foto daarvan ooit te maken. Dat is allerminst makkelijk, want vissen bewegen, er is deining en het water is niet altijd even helder (er zwemmen bijvoorbeeld hele scholen met minuscule visjes net aan het oppervlak).

De meisjes hebben het na een half uurtje wel gezien en gaan in het waterpark spelen. Kai, Rick en ik houden het langer uit. Ik zie een enorme barracuda en Kai vangt een trunk fish (Karin, wat is dat in het Nederlands, ik moet die benamingen toch eens bestuderen). Na een paar foto's laat hij die natuurlijk ook weer los.

Na een uur gaan we even lezen en van de glijbanen in het waterpark af. Ik moet zeggen, dat dat niet echt mijn ding is. Ik dobber liever al visjes kijkend in de zee. Dat ga ik dus prompt weer doen, want het is hier werkelijk, alsof je in een gigantisch aquarium zwemt!

De tijd vliegt en, voor ik het weet, is het half vijf en tijd om te vertrekken. We willen onderweg nog een aantal winkels aandoen voor sluitingstijd. Als eerste gaat Rick bij Gemani onze schoongemaakte sierraden ophalen. Nou, zeg, ze lijken werkelijk wel nieuw!! Van nu af aan draag ik ze alleen 's avonds, zodat ze niet weer vies worden. Gelukkig hebben we een kluisje in de kamer.

Bij de boekenwinkel kijk ik even of er nog Suske en Wiskes zijn. Daar wordt me verteld, dat die heel duur zijn geworden. Wel hebben ze allerlei Asterixen en Kuifjes. Een van de Asterixen heb ik, volgens mij, nog niet gelezen, dus die neem ik mee.

De laatste stop is bij Super Food. Hier kopen we ook gelijk de spullen in, die we mee terug naar Virginia willen nemen. We vullen de hagelslagvoorraad aan, die na het bezoek van mijn zus flink is geslonken. Kai en Saskia willen limonadesiroop en poffertjesmix, ik een paar zakken Pepsels met kaas en DF pepermunt en zo nog een aantal dingen.

Voor de derde avond achtereen zie ik de zonsondergang vanaf ons balkon. We krijgen echt waar voor ons geld, alleen wel vervelend van de tanker, die precies onder de zon voor anker ligt. Die geeft toch een minder romantische voorgrond, dan een zeilboot! Maar ja, daar kan het hotel niets aan doen.

Vanavond gaan we bij het Argentijnse steakhouse El Gaucho in Oranjestad eten. Dat is een enorm populair restaurant, dus we moeten, ondanks onze reservering, even op een tafeltje wachten. Dan krijgen we ook wel een heel gezellige toegewezen! De steaks zijn erg lekker, al ben ik meer een visliefhebster.

Nu Kai en Saskia gisteravond de meteoren hebben gezien, wil de rest van ons dat ook wel. Rick rijdt naar de California vuurtoren en parkeert daar langs de kant. Er is hier maar heel weinig kunstlicht, waardoor we de sterrenhemel heel goed kunnen zien. De Melkweg is heel duidelijk zichtbaar, iets waarvoor we in ons gebied wel even moeten rijden.

We gaan op de auto liggen sterrenkijken. Opeens roept Kai, dat hij er een zag. Vlak daarna zien Katja en ik er ook een en dan Rick en Saskia. Het is fascinerend, zo'n "vallende ster" te zien! Het werkt verslavend, want net als je denkt, dat er toch geen meer komt, is er weer een te zien. Net na elven gaan we toch maar terug naar het hotel, want morgen moeten we vroeg op. Het zien van de meteoren is zeker de moeite waard en ik las, dat ze tot ongeveer 15 augustus zichtbaar zijn aan het noordelijk halfrond.

Dag 5: Duinen en Pedernales

Kai is mijn maatje, als het op fitness aankomt. Katja en Rick zijn meer late middag sporters, maar Kai krijg ik om acht uur uit bed om samen naar de fitness ruimte te gaan. We doen tien minuten cardio, gevolgd door tien minuten onderlichaam gewichtstrainig, tien minuten cardio, tien minuten bovenlichaam gewichtenoefeningen, tien minuten cardio en eindigen met vijf minuten buikspieren door een bal van 8 pond naar elkaar te gooien. Het uur vliegt voorbij en zo te zien vindt Kai het ook erg leuk!

Boven is Rick op en de meisjes worden langzaam wakker. Iedere ochtend krijgen we bezoek van een paar duiven. Vanochtend zijn ze zelfs zo brutaal om een heel stuk de kamer in te lopen en de kruimels uit het tapijt te pikken!

Kai wil al een tijdje naar de vuurtoren op het puntje van het eiland. Saskia blijft bij het hotel om met de vogels te spelen. Dichtbij de vuurtoren liggen mooie witte duinen, waar we nog nooit zijn geweest. Kai wil daar graag doorheen lopen. Na eerst foto's van de vuurtoren en het uitzicht over de zuidkant van het eiland gemaakt te hebben, rijden we via een onverharde "weg" tot de rand van de duinen.

Met blote voeten lopen we door het rulle zand. Wat is Aruba hier opeens mooi! Het lijkt wel een maanlandschap met interessante rotspartijen. Groene vetplanten houden de duinen in stand. Kai vangt een baby hagedisje, waar we natuurlijk allemaal mee op de foto moeten (we zetten hem wel weer netjes terug op de steen, waar we hem vonden). Een prima suggestie van Kai is deze excursie! Helaas hebben we niet meer tijd, want we ontdekken ook een onverharde weg vlak langs de kust. Misschien gaat het morgen lukken die te verkennen.

We treffen Saskia in het zwembad aan en halen boven onze duik- en snorkelspullen. Saskia moet om een uur bij Unique Sports zijn om haar zwembadtraining te doen. Deze training is in het zwembad van het Radisson hotel, dus we gaan bij Gilligan's daar aan het strand eten.

Helaas staat de lekkere sate niet meer op het menu daar, maar de panini met (nota bene) Virginiaanse ham en brie smaakt ook zeer goed. Ieder jaar weer kijken Rick en ik met verlangen naar de Radisson. We hebben er een paar keer gelogeerd, maar om een kamer met een soortgelijk uitzicht, als we nu hebben, te krijgen, is een stuk duurder daar. De kinderen hebben bovendien hun hart verloren aan (de vogels bij) het Westin hotel.

Terwijl Saskia leert duiken, klets ik wat met een van de dive masters, Nina. Zij is nu permanent in Aruba, na eindelijk een verblijfsvergunning te hebben bemachtigd. Kennelijk is dat allerminst eenvoudig. Een van de Nederlandse dive masters van vorig jaar is na jaren terug naar Nederland, omdat de verblijfsvergunning van zijn vrouw niet werd verlengd.

Als de zwembadtraining voorbij is, maken we ons klaar om aan boord te gaan. Rick, Katja en Saskia gaan duiken, Kai en ik snorkelen bij het Pedernales wrak. Voor de kust hier liggen een aantal wrakken en deze ligt zo aan de oppervlakte, dat wij snorkelers ook mooi zicht hebben.

Rick trekt per ongeluk een van Saskia's vinnen uit elkaar en het lukt ons niet hem weer in elkaar te zetten. Ik leen haar dus maar mijn vinnen en ga zelf zonder snorkelen. Ik heb ze toch niet echt nodig, want ik zwem meestal schoolslag, zelfs met vinnen aan (ja, ik ben vreemd).

Al gauw komen Kai en ik bij het gedeelte, dat aan de oppervlakte ligt, aan. Het is helemaal begroeid met kleurige koralen en er zwemmen mooie vissen rond. Van vorig jaar herinner ik me een heel stel queen angels (de fel geel met fel blauwe vissen) en na even zoeken vind ik ze weer. Dit zijn verlegen vissen, dus ik besteed een groot deel van het uur in het water met wachten, tot ze zich even laten zien voor een foto.

Naar mijn gevoel heel snel is het alweer tijd om terug op de boot te gaan, maar Kai heeft er allang genoeg van, vertelt hij. Het scheelt, denk ik, dat ik ook mooie foto's wil proberen te maken. Misschien was ik anders ook sneller verveeld. Op de weg terug naar de boot zie ik nog een enorme school reef squid (rif inktvissen?).

Terug aan wal hebben we allemaal trek. De boot meert aan de pier bij Bugaloe aan, dus we bestellen daar een drankje en wat te eten. Dit keer delen Kai en ik een broodje frikandel. Dat heb ik al heel lang niet meer op en het is mijn favoriete Nederlandse snackbareten. Ik eet de frikandel dus ook heel langzaam op!

Voor de tweede keer deze vakantie zien we de zonsondergang vanaf het balkon in de kamer. Dat is een van mijn favoriete dingen van dit uitzicht! Lekker met een glaasje rose op het balkon de zon achter de horizon zien zakken. Wat wil ik nog meer?

Katja en ik delen deze vakantie mijn kleine camera, want zij is de hare vergeten. Gauw laad ik dus de onderwaterfoto's van vanmiddag op mijn harddisk, zodat zij vanavond tijdens het eten weer kan fotograferen.

Om half acht hebben we een reservering bij het gezellige Papiamento restaurant. We eten in de tuin van een oud Cunucu landhuis rond het zwembad. Ook hier worden we herkend, kennelijk is een Amerikaans-Nederlands gezin toch ongewoon op het eiland.

De specialiteit bij dit restaurant is vis en vlees gegrild op een hete steen. Katja en ik bestellen de "Neptune" met gamba's, mahi mahi en Caribische kreeft (de eerste keer, dat ik die eet). Daarbij vragen we de hete papaya saus in plaats van de boter. Ook Rick neemt een "steen"gerecht, Saskia alweer de kinderbiefstuk en Kai kip met Parmezaanse kaas. Het is allemaal even lekker en de ambiance super.

Voldaan keren we terug naar het hotel. Saskia en Kai gaan naar het strand, want volgens hen zal er tussen 9 en 11 uur een meteoorregen te zien zijn vanavond. Rick en Katja gaan hun geluk weer beproeven in het casino. Ik heb gewoon zin om lekker te "chillaxen" in de kamer.

Nieuwe foto's staan hier.

Dag 4: Shoppen en parasailing

Met moeite krijg ik Rick om half negen op. Op vakantie ben ik altijd als eerste wakker. We lopen met onze fototoestellen naar Eagle Beach. Dit mooie strand heeft zulk zacht zand, dat je voeten er helemaal in wegzinken. Doordat het hier veel rustiger is, hebben een aantal schildpadden hun eieren hier gelegd. Die plekken zijn omheind met rood-witte hekken. Ik hoop nog altijd een keer mee te maken, dat zo'n nest uitkomt.

Aan het begin van Eagle Beach staan de bekende divi divi bomen, die op vrijwel elke brochure over Aruba staan. Daarvan moeten Rick en ik natuurlijk ook foto's nemen. Dat is de laatste keer, dat ik mijn lenskap en UV filter zie. Lopend langs het strand merk ik opeens, dat mijn lens open is.

Gisteren merkte ik al, dat de filter loszat, maar dacht het aangedraaid te hebben. We lopen al speurend terug, maar vinden ze niet. We liepen in de branding, dus het zal wel weggespoeld zijn. Gelukkig staat er vandaag winkelen op het programma, want zo'n open en blote lens vind ik niet fijn.

Na het ontbijt rijden we naar Oranjestad. Langs het water is daar een marktje met allerlei souvenirs. Kai wil graag een van de muren van zijn kamer helemaal vol met Arubaanse nummerborden. Behalve eentje van vorig jaar vindt hij er dit keer ook een uit 1999 en zelfs 1995. Katja en Saskia kopen cadeautjes voor hun vriendenkring en ik een vrolijke strandjurk.

Bij Boolchand hebben ze de lenskap en filter op voorraad, gelukkig niet zo duur. Zoals ieder jaar mag ik voor onze huwelijksverjaardag een sierraad uitkiezen. We gaan altijd naar Gemani, want als terugkerende klanten krijgen we hier zeer goede prijzen.

Max, die een neef is van Peter, die op vakantie is, helpt ons en is zeer geduldig. Ik kan maar niet kiezen tussen twee paren saffieren (mijn geboortesteen) oorbellen. De ene zijn hoepels met heel veel kleine steentjes en de ander heeft wat grotere steentjes. Uiteindelijk worden het de grotere steentjes, want die passen bij mijn ketting. Max neemt ook gelijk mijn trouwringen mee om schoon te maken. Straks zal ik ook in het casino zitten schitteren, ha ha!

Inmiddels is het lunchtijd en we gaan eten bij Iguana Joe's. Ieder jaar bestel ik hier hetzelfde: Keshi Yena. Dit is een typisch Antilliaans gerecht en zij maken het heel lekker.

Voor de middag stond het nieuwe waterpark op het programma, maar dat blijkt dicht te zijn op maandag. Niet getreurd, genoeg avonturen te beleven en Katja komt met het alternatief, waar we allemaal onmiddellijk voor zijn: parasailen!

Rick maakt een reservering bij Pelican Watersports en we kunnen om vier uur mee. Parasailen zelf vind ik erg leuk om te doen, maar op Aruba is het extra speciaal. Hangend boven de zee kun je namelijk schildpadden zien, die voor lucht naar boven komen.

Met een bootje worden we naar parasailboot gebracht. Daar gaat Saskia als eerste omhoog. Helaas voor haar ziet zij dit keer geen schildpadden. Kai daarentegen ziet er vier. Katja heeft een enorme rog (manta of eagle, van zo hoog niet te onderscheiden) gezien. Rick heeft verkozen dit keer niet naar boven te gaan. Hij maakt foto's.

Als laatste ben ik aan de beurt. Al gauw hang ik boven de zee te bungelen en speur die af voor interessante dingen. Tot mijn verbazing zie ik heel duidelijk een grote rog in het turquoise water. Fantastisch, zo elegant als die zich voortbeweegt. Het waait enorm en ik word heen en weer gerukt, wat ik soms een beetje eng vind, ik geef het toe. Veel te gauw word ik weer binnengehaald en dan zie ik nog net een schildpad bovenkomen, super!

Weer aan land gaan we nog even het zwembad in om het zout af te spoelen. Dan lopen we naar Bugaloe voor een happy hour drankje. Ook hebben we ontdekt, dat ze hier bitterballen serveren. De twee porties gaan er goed in.

Vanavond hebben Rick en ik een "date night" en gaan de kinderen bij het Hard Rock Cafe, dat hier net is geopend, eten. Wij zetten ze daar af en gaan ook even kijken in hun souvenirwinkel. De kinderen zullen na het eten terug naar het hotel wandelen.

Rick en ik hebben een reservering bij Chez Matilde. Dit gezellige restaurant in het centrum van Oranjestad is gehuisvest in een oude cunucu. Het interieur is een mengsel van modern en klassiek. Wij krijgen een tafeltje met twee met rood beklede gemakkelijke stoelen.

Behalve het gewone menu zijn er ook twee "tasting" menu's. Wij kiezen het Gold Medal tasting menu, bestaande uit vijf kleine porties van verschillende gerechten, een amuse bouche en sorbet met wat champagne. Onze serveerster, Godelieve, is Haitiaans en erg leuk. We spreken zelfs nog even Frans, ik ben verrast over hoe goed me dat na al die jaren nog afgaat.

We beginnen met een heerlijk gravlax voorafje. Daarop volgt een fluweelzachte aspergesoep met een gamba gegarneerd. De struisvogelbiefstuk komt met een pittig frambozensausje en de tournedos smaakt ook super. Het enige mindere aan de maaltijd vind ik het dessert, een zachte meringue in een roze sausje, dat ik mierzoet vind. Rick vind het echter wel erg lekker, dus het zal aan mij liggen.

Tijdens de thee zijn we nog de enige gasten en komt de chef, Linda Pool, even bij ons kletsen. We hebben het erover, dat Le Dome weg is, maar gelukkig gaat het bij hen nog wel goed. Wij hebben in ieder geval van ons romantische avondje hier genoten!

Dag 3: Regen en snorkelen

Met al het heerlijke eten, dat we hier op het eiland doen, vind ik het nodig om af en toe eens een flinke workout te doen in de moderne ruimte hier in het hotel. Mijn doel was om half acht op te staan, maar dat lukt me niet. Acht uur wordt het, als ik slaperig mijn hotelsleutel in de deur van de fitness ruimte steek.

Dat slaperige is al gauw voorbij. Ik vind een lege elliptische machine en doe daar vijf minuten op, kijkend naar mijn persoonlijke tv. Daarna doe ik vijf minuten beenoefeningen, dan weer vijf minuten cardio, vijf minuten bovenlichaam oefeningen, vijf minuten cardio enz. Het uur vliegt voorbij!

Boven tref ik Rick klaarwakker aan. De kinderen liggen echter nog te slapen. Samen eten Rick en ik ontbijt op het balkon. Mijn krentenbol met kaas smaakt weer erg lekker. Een vriendelijke duif komt ons gezelschap houden. Hij is werkelijk totaal niet bang voor mensen! Hij loopt zelfs de kamer binnen. Dat wordt een kwestie van onze deur dichthouden, als we er niet zijn!

Zodra de kinderen wakker zijn wordt het hier helemaal een duivenparadijs. Zij kunnen het niet laten stukjes van hun broodjes te voeren. De duif lijkt ons balkon dan ook tot zijn nieuwe thuis te maken.

Het plan is voor de lunch te gaan snorkelen bij de rotspartij dichtbij het hotel. Ik ga naar Unique Sports om mijn shortie (wetsuit met korte mouwen en broek) op te halen. Ik huur die ieder jaar, omdat ik het al heel gauw koud krijg in het water tijdens het snorkelen.

Als ik terugloop, zie ik echter een enorm donkere lucht aankomen. De kinderen en Rick zijn bij de vogels, die van half elf tot half twaalf iedere dag los zijn. Carlos, de "vogelman" hier bij het hotel, herkent ons meteen. Dat is toch wel leuk van het terugkeren naar dezelfde plek, gisteren herkenden de mensen van Unique Sports Katja en Rick ook al.

Terwijl we daar staan, begint het te plenzen. Ik meen ook donder te horen en heb net een programma gezien over hoe ver de bliksem kan reiken. Met zulk weer zie je trouwens toch geen vis.

Rick en ik halen onze tijdschriften boven en kopen een kop koffie bij de lobby bar. Dit hotel heeft heel comfortabele overdekte zithoekjes buiten, waar de fans boven je hoofd je koel houden. We vinden een zitbed en gaan lezen. Niet veel later komt Katja er ook bij.

Het regent zeker een uur, maar net als we willen gaan lunchen is het gelukkig weer droog. Het is wel te zien, hoe slecht de regenwaterafvoer hier is, want zo'n enorme bui was het nu ook weer niet en de weg bij het hotel staat helemaal blank.

Voor de lunch hebben we het eetcafe "The Paddock" in Oranjestad gekozen. Het is het makkelijkst daar op zondag te eten, omdat dan het marktje ernaast gesloten is en er ruimschoots parkeerruimte is.

We nemen twee tafeltjes aan het water en watertanden bij het heel Nederlandse menu. Rick en de kinderen nemen tosti's met ananas en tomaat en ik een broodje gezond. Daarbij bestellen we natuurlijk ook frietjes met pindasaus. Het gaat er allemaal heel goed in.

De zon is inmiddels weer terug en we maken ons klaar om te gaan snorkelen bij Arashi. Dit is ook een mooi strand en Katja heeft geen zin om te snorkelen, dus blijft haar boek liggen lezen. De rest van ons gaat visjes kijken.

Ook Kai en Saskia houden het al vrij snel voor gezien en gaan op het strand elkaar begraven. Rick en ik vermaken ons nog een tijdje met het mooie onderwaterleven. Zo af en toe heb ik echt het gevoel in een enorm aquarium te drijven. Niets is voor mij ontspannender, dan snorkelen!

Na een tijdje krijgt Rick het koud, dus gaan we aan wal. We vermaken ons nog even aan het strand en in het water. Dit is ook weer een heel mooi strand, al is het rotsachtiger, dan de Palm en Eagle stranden. Vooral in het water is het uitkijken, waar je gaat staan. Gezien het feit, dat we net een enorme schorpioenvis hebben gezien, probeer ik maar helemaal nergens te staan, behalve aan de rand van het water.

Bij het strand staat een standje, waar je snowcones kunt kopen in allerlei smaken. Kai en Saskia hebben daar zin in. Saskia kiest kokosnoot en Kai bosbessen als smaak. We zagen een Arubaans jongetje er een witte saus bovenop krijgen. Dat blijkt gecondenseerde melk te zijn, want beide kinderen ook willen proberen. Ik neem een hapje en het smaakt wonderbaarlijk lekker.

Net als we in de auto zitten, kondigt de tweede bui van vandaag zich aan! Het regent weer even flink, maar als we bij het hotel aankomen, is het alweer droog. De kinderen gaan naar het zwembad en na even de snorkelspullen boven gebracht te hebben, volgen Rick en ik ook.

De zon is er weer helemaal en ik lees in mijn "Mijn Geheim". Het zijn toch best leuke verhalen, vind ik. Naast ons ligt nog een Nederlands gezin, ongewoon hier in het Westin hotel, hoewel ik de afgelopen dagen al vaker onverwachts Nederlands heb gehoord.

Een van de genotten van een vakantie hier op Aruba zijn de vele goede restaurants, die het eiland telt. Een daarvan, Le Dome, is al jaren het restaurant, waar Rick en ik een speciaal avondje uit hadden. Gisteravond bij Marandi bleek onze serveerder degene te zijn, die ons ook bij Le Dome bediende. Wij dachten, dat hij gewoon van baan was veranderd en vroegen niet verder. Vanavond zien we, op weg naar ons diner, dat Le Dome te koop staat! Dat is een teleurstelling, we hebben hier een paar huwelijksverjaardagen gevierd. De slechte economie treft dit eiland dus kennelijk ook (er staat heel wat te huur en Senor Frog's is ook na een jaar alweer dicht).

Voor vanavond hebben wij bij Pincho's gereserveerd. Ook dit restaurant ligt aan het water en ondanks de regen van vandaag wordt het een schitterende zonsondergang! Onze serveerder komt uit Cuba en is ontzettend aardig en attent. Ook het eten laat niet te wensen over. Katja en ik nemen beiden de visbrochette en genieten daarvan.

Rick zet mij bij het hotel af en neemt de kinderen mee voor een ijsje bij Ben&Jerry's. Vandaag hebben Katja en ik de Black Jack tricks geleerd met een programma op Ricks mobieltje, dus we gaan ons geluk in het casino proberen.

Katja wint $25 en ik $10, na twee uur spelen. Toch leuk. Een van de dames naast ons gokt herhaaldelijk $100 of meer! En als ze verliest komt er weer een $100 biljet. Ze komen uit LA en kennelijk heeft zij een rijke man getrouwd! Zij heeft een mooi schitterende ring aan en het meisje naast mij ook. Ik heb een mooie, Amerikaanse stijl dubbele diamanten, ring, maar die van mij is vies! Die moet ik echt schoon laten maken!

De link naar de foto's werkte niet in mijn vorige blog, als het goed is, moet deze wel goed zijn.

Dag 2: Zee en zwembad

Oh, deze bedden zijn veel te lekker voor mij! Bovendien maakt het gordijn de kamer donker, terwijl de lamellen thuis al het zonlicht doorlaten. Dat maakt, dat ik mijn doel van om acht uur opstaan laat voorbijgaan. Ik lig veel te lekker! Eindelijk, net na half negen, lukt het me mijn luie lichaam uit bed te hijsen.

Rick blijft nog lekker doorslapen, want die is doodmoe na zijn drie uur jet lag met Las Vegas en het vroege opstaan van gisteren. Ik besluit een flinke wandeling langs Palm Beach te gaan maken en mijn fototoestel mee te nemen. Je weet maar nooit, wat je tegenkomt!

Als ik naar buiten stap zie ik echter een heel donkere wolk. Daar zou weleens regen uit kunnen vallen en ik heb niets om mijn camera te beschermen. Gauw loop ik het hotel weer binnen en koop een fles Spa water (toch ook nodig in deze vochtige warmte). Ook vraag ik een extra plastic tas voor mijn fototoestel.


Dat dit een goede zet was, blijkt een halve mijl later, als het opeens begint te plenzen! Na vijf minuten is het weer droog en het voelt lekker koel aan, maar het was desastreus geweest voor mijn camera, natuurlijk!

Volgens mijn Garmin GPS loop ik twee mijl langs het strand. Onderweg zie ik kleurige vissersbootjes terugkomen van de vangst. Even verderop vertonen kite surfers hun kunsten. Sommigen "vliegen" ook even, super lijkt me dat! Dat is iets, wat ik niet zou durven, die vliegers zien er werkelijk heel zwaar uit om vast te houden.

Voor we weggingen, hadden de meisjes en ik het erover, dat het leuk zou zijn te gaan paardrijden deze vakantie. Katja en Rick zijn de enigen van ons, die dat weleens hebben gedaan. Laat ik nu net vanochtend, voor de eerste keer in zeven jaar Aruba, een groepje paardrijders langs zien komen! Ik vraag de gids naar de prijs en kijk, hoe ze op de paarden door de zee lopen. We hebben allemaal speciaal daarvoor een spijkerbroek meegenomen, dus hopelijk gaat het lukken dat dit keer te doen!

Als ik terugkom bij het hotel lopen Katja en Saskia me tegemoet. Op de een of andere manier ben ik straal langs Rick gelopen, die ontbijt aan het halen was bij Dunkin Donuts. Hij verwachtte, dat ik al gegeten zou hebben, dus heeft niets voor mij mee. Galant deelt hij zijn croissant met kaas en ei met mij, die erg lekker smaakt.

Katja en ik hebben ook zin in koffie, dus lopen naar de Dunkin Donuts. De vrouw, die ons helpt, heet ook Saskia. Ik denk dus, dat Arubaans is en praat Nederlands met haar. Maar zij blijkt uit Colombia te komen. Dat is de eerste Saskia, die ik ontmoet, die geen Nederlandse banden heeft.

Met onze ijskoffies lopen we terug. Daar wachten de anderen al, want we gaan inkopen doen. De eerste dag is het ontbijt altijd wat moeilijk, maar daarna eten we in de kamer Nederlandse bolletjes met Goudse kaas, of, in mijn geval, krentenbollen met kaas, of, in Katja's geval, yoghurt.

Bij Superfood is het druk. We hadden er niet bij stilgestaan, dat het zaterdag is, en de plaatselijke bevolking, waaronder veel Nederlanders, ook winkelt. Zoals altijd vult het wagentje snel op. Chocomel, bokkepootjes, limonadesiroop (Cassis voor Kai en Sinaasappel voor Saskia), Dubbel Fris, Pepsels en stroopwafels zijn maar een paar van de lekkernijen, die meegaan.

We hebben in onze kamer een ijskast staan, voor $5 per dag. Gewoonlijk moeten we ook voor het internet betalen a $12 per dag per computer (!), maar Rick is nu een Starwood Preferred Guest (waardoor we een nacht gratis krijgen). Het internet is daardoor gratis. We hebben zoveel dingen te koelen, dat we eigenlijk een tweede ijskast nodig hebben. Omdat we het internetbedrag besparen vragen we een tweede ijskast(je) voor de kamer van de kinderen.

Het is inmiddels lunchtijd en deze eerste lunch gaan we bij Bugaloe eten. Dit restaurant ligt op de dichtstbijzijnde pier en is Nederlands. Ik bestel een Mediterranese tosti, wat een stokbroodje met gesmolten Goudse kaas, tomaat, pesto en olijf inhoudt. Erg lekker, moet ik zeggen!

Na het eten lopen Katja, Rick en ik naar Unique Sports om de duiken van deze vakantie uit te zoeken. Rick en Katja gaan zes tanken duiken, Saskia een resort duik en, als ze die leuk vindt (en alles goed gaat met haar oren), mag ze ook mee met de volgende duik. Kai en ik gaan bij twee van de duiken mee als snorkelers. Daarbij gaan Katja en Rick nog een nachtduik doen.

Dan is het eindelijk tijd het water in te gaan. We dobberen lekker in de zee en Rick en Saskia springen van het platform af. Het zeewater heeft een heerlijke temperatuur en is zo turquoise! Zoals Saskia opmerkt, veel schoner (althans in aanblik), dan het water van de Chesapeake Bay een paar dagen geleden!

Na zo'n drie kwartier verplaatsen we ons naar het zwembad. Daar lees ik mijn boek uit, helaas, helaas, want dit is zo'n verhaal, waar je gewoon wilt blijven meeleven met de hoofdpersoon. Ik heb gisteren wel een ander boek gekocht, maar vanochtend ook de enige Nederlandse tijdschriften bij Superfood. Een Mijn Geheim en nog zoiets, dus allerminst hoogstaande literatuur, maar voor bij het zwembad wel leuk. Ik hoop later in de week wel nog een Libelle of Margriet te kunnen scoren.

Dit jaar lijken er heel wat meer georganiseerde activiteiten te zijn in dit hotel. Twee Nederlandse meisjes leiden die. Zij roepen om, dat er een bierdrinkwedstrijd zal worden gehouden. Om te beginnen lijkt ons dat niets, maar Rick is wel geinteresseerd.

Bij zo'n wedstrijd denk ik aan wie het meeste bier drinkt, maar dit keer is het, wie het snelst een (klein) blikje Balashi bier op kan. Daar kunnen Katja, Rick en ik ook wel aan meedoen. Ook Kai mag meedoen, al is hij officieel te jong. Op dit eiland nemen ze het niet zo nauw. Bijkomstige regels zijn wel, dat we het door een dun rietje moeten drinken en onze handen op de rug moeten houden.

Er zijn tien andere deelnemers en daaronder een aantal jonge kerels, waarvan je zou denken, dat ze je zo onder de tafel drinken. Tot mijn enorme verbazing (en de zijne!) wint Rick! En Katja komt als tweede binnen. De truc was (en dat had ik al gauw door) om zo min mogelijk te ademen tussen de slokken in. Zou het hun duikerslongen zijn? In ieder geval krijgt Rick zijn six pack Balashi als prijs, toch leuk.

Na een paar uur beginnen we ons in het zwembad te vervelen. Wij zijn gewoon geen mensen om de hele dag maar te liggen bakken en zwemmen. Rick stelt voor om bij Piet's Bar bij de Hyatt iets te gaan drinken. Daar zijn we allemaal voor! Hun patat met vier verschillende sausjes (mayo, ketchup, kerry en pinda, op het menu staat "oorlog" uitgelegd) is heerlijk.

Voor het avondeten is er altijd zoveel keuze op dit eiland. De kinderen hebben hun favorieten en Rick en ik ook. We hebben ingesteld, dat iedere avond een persoon de keuze mag maken, beginnend met Rick als oudste. Die kiest Pinchos Grill, maar daar kunnen we pas na achten terecht. Rick maakt dus een reservering voor morgenavond.

Dan is het mijn beurt en ik wil graag naar Marandi. Dat restaurant wordt telkens tot het beste in Aruba gestemd en is, net als Pinchos, aan het water. We worden enthousiast ontvangen en het eten stelt allerminst teleur.

Katja vindt hun tomatensoep erg lekker, terwijl ze niet van de Amerikaanse tomatensoep houdt. Logisch ook, want die laatste is raar zoet. Ik geniet van mijn carpaccio en Rick van zijn kipsalade voorafje.

Saskia is hier in de zevende hemel, want ieder kindermenu heeft een mini filet mignon. Kai neemt ook steak en Rick varkenshaas en karbonade. Katja en ik bestellen de Grouper Marandi en die is werkelijk verrukkelijk. Lichte vis met een mousse van Boursin, garnalen en kokkels.

Rick en de kinderen hebben het dessert menu al gezien en weten, dat ze daar zeker van mee willen eten. Katja en Saskia delen een chocolade trio en Rick, Kai en ik een "grand dessert", waarop van alles wat ligt. Ik neem een paar hapjes, want ik ben niet zo'n dessert liefhebster. Maar het smaakt zeker lekker!

Terug in het hotel gaan Katja en Rick nog naar het casino. Ik ben er te moe voor en Kai en Saskia kunnen het heel goed samen vinden in de andere kamer. Het doet me goed te zien, dat Kai ook steeds meer naar zijn jongste zus trekt. Deze vakanties helpen erg met de relaties tussen de drie kinderen.

Foto's staan hier.

Dag 1: De heenreis

Al voor de wekker gaat ben ik wakker. Werkelijk ongewoon, want die wekker staat op zo'n drie uur vroeger, dan ik de afgelopen weken op ben gestaan. Ook Rick springt uit zijn bed, als de wekker om vijf over half zes afgaat. Wat hebben we een zin in deze vakantie! Ook de kinderen zijn meteen uit de veren.

Keurig om half zeven rijden we de oprit af richting Washington National. Gelukkig heb ik van tevoren gekeken van welk vliegveld we zullen vertrekken, want Rick en ik hadden allebei Washington Dulles in ons hoofd! Nadeel is, dat het verkeer richting de stad heel druk is. We moeten dus even daaromheen navigeren en dat maakt mij zenuwachtig. Daar wordt Rick weer gek van en de kinderen achterin lachen om onze woordenwisselingen. Uiteindelijk komen we natuurlijk keurig twee uur van tevoren op het vliegveld aan.

Dan neemt het even tijd om een parkeerplaats te vinden. Van karretjes is al helemaal geen sprake. Gelukkig hebben de meesten van onze zeven tassen wieltjes en de twee, die dat niet hebben, kunnen rusten op de hendel van een bewielde tas. Het is even zwaar, maar voordeel van National is, dat we niet in een raar busje hoeven voor de terminal.

We vliegen vandaag voor het eerst met US Airways via Charlotte, North Carolina, naar Aruba. US Airways is partner van United, dus we krijgen mijlen hiervoor. Er staat niemand in de rij voor de internationale check in (wel wat anders, dan bij American, waar er altijd een gigantische rij Zuid-Amerikanen stond, die hun hele hebben en houden incheckten). We zijn dan ook zo klaar. We geven de tassen af bij de TSA en lopen naar veiligheidscontrole.

Voor ons staat een Italiaans stel met ieder een heel grote koffer. Rick en ik vragen ons af, of die in de scanner gaan passen. Dat blijkt niet het geval en het stel wordt teruggestuurd naar de check in balie. Ik heb met ze te doen, want volgens ons hebben ze gewoon niet begrepen, dat ze hun bagage bij de TSA moesten afgeven. Dat is heel slecht en onduidelijk aangegeven.

De schoenen gaan uit, de laptops in aparte bakken, riemen uit etc. etc. Wat een gedoe is die veiligheidscontrole toch altijd! Ik denk dit keer heel netjes te zijn. Ik heb geen flesjes mee, behalve Saskia's oordruppels, die ik in een apart zakje er doorheen stuur. Eenmaal bij de gate merk ik, dat er in deze tas ook een plastic tasje met andere vloeistoffen zit. Oeps! Maar dat laat ook zien, hoe onbetrouwbaar dat veiligheidsgedoe is. Het werd mooi niet opgemerkt door de persoon achter de monitor!

We hebben nu allemaal zin in ontbijt. Rick en de kinderen gaan dat bij Five Guys halen, terwijl ik op de tassen let. Katja doet zich zelfs om half negen 's ochtends te goed aan hun frietjes! Daarna ga ik bij een van de standjes een Southwestern Egg Wrap halen, die best lekker smaakt.

Onze vlucht is overvol en er worden vrijwilligers gevraagd om een latere vlucht te nemen. Geen optie voor ons, want er is maar een vlucht naar Aruba vandaag. Kennelijk hebben ze wel vrijwilligers gevonden, want het blijft bij een aankondiging. Keurig op tijd gaan we aan boord.

Net als het lijkt, dat we op gaan stijgen, komt er een mededeling, dat we twintig minuten moeten wachten. Gelukkig hebben we een uur in Charlotte, dus genoeg tijd om over te stappen. Om tien voor half tien zoeken we eindelijk het luchtruim op.

De vlucht naar Charlotte gaan enorm snel! Al om half elf landen we. Rick heeft mij herhaalde malen verteld hoe compact dit vliegveld is, dus ik ben zeer verbaasd, als we een flink stuk moeten lopen van de C naar de D terminal. Het is wel een heel mooi en modern vliegveld met leuke winkels, zeker een aanrader!

Als we bij de Aruba gate aankomen is het boarden al begonnen. Dit keer zitten Saskia en ik samen met een vreemde meneer naast Saskia. Zij is daar niet blij mee, maar hij is heel vriendelijk, dus ze warmt al snel op. We hebben een tijdschrift gekregen over Aruba en de bemanning is zeer enthousiast, dus we komen meteen in de vakantiestemming.

Vanaf Charlotte is de vlucht toch nog 3,5 uur. Een half uur daarvan wordt ingenomen door de verkoopspeech van een van de flight attendants, die probeert hun Master Card te verkopen. Je zou daarvoor allerlei gratis reizen krijgen en ze is zeer overtuigend. US Airways en Master Card hebben een goeie in haar!

Saskia en ik nemen allebei de kip met pesto sandwich voor lunch en ik tracteer mezelf op een wijntje. Alles bij elkaar een keurige $21, die ik voor de verandering gepast kan betalen. Ik moet zeggen, het smaakt goed!

Mijn boek van Sophie Kinsella heeft me meteen in zijn greep. Ik lees en lees, veel te snel! Fans van haar gaan dit boek ook erg leuk vinden. Het is licht, maar ook goed geschreven. Deze schrijfster heeft de gave je helemaal mee te laten leven met haar hoofdpersonen. Als we landen heb ik al meer dan tweederde van het 400+ pagina's tellende boek uit! Tot mijn schrik realiseer ik me ook, dat ik mijn andere boek thuis heb gelaten!

Terwijl we wachten om uit het vliegtuig te gaan, zie ik een Jet Blue en een Spaanse 747 aankomen. Dat wordt druk bij de immigratie! Ik maan de rest van het gezin tot spoed en weet ook, dat er een speciale rij voor Arubaanse en Nederlandse staatsburgers is. Als we er aankomen worden een aantal Amerikanen uit de rij gezet door Nederlanders. Die Amerikanen vertellen ons ook, dat deze rij niet voor Amerikanen is. Ik vind het toch wel leuk om te zeggen, dat wij Nederlands zijn (met uitzondering van Rick, maar ach).

De hele tijd houd ik onze donkerrode EU paspoorten op, want kennelijk zien wij er zo Amerikaans uit, dat iedereen denkt, dat zij ook in deze rij kunnen aansluiten. Van ieder paspoort wordt hier nu een scan gemaakt, dus het duurt allemaal flink langer.

Achter ons zwellen de rijen aan, mensen staan tot bovenaan de roltrappen. Er zijn niet zoveel Arubanen en Nederlanders in deze lichting, dus onze rij wordt ook een algemene rij. Zijn wij even blij snel gelopen te hebben! Dit is een van de voordelen van een Nederlands paspoort.

Onze paspoorten worden gescand, we krijgen een stempel en we mogen door. Rick gaat meteen de huurauto ophalen. De meeste verhuurbedrijven, waaronder American, mogen niet meer vanaf het vliegveld verhuren. Zij zijn echter de goedkoopste en we mogen met hun 4X4 het hele eiland af (andere bedrijven plaatsen restricties o.a. aan het gaan naar de Natural Pool).

De kinderen en ik wachten op de bagage, die ook maar heel langzaam komt. Gelukkig zijn uiteindelijk wel alle zeven tassen aanwezig. We grijpen een tasje met coupons op onze weg naar buiten en wachten dan op Rick. Vrijdag is duidelijk een drukke aankomsttijd, want het vliegveld is voller, dan ik me ooit kan herinneren.

Met een donkergrijze Mercury Mountaineer verschijnt Rick eindelijk. Nu Leah niet mee is, past alle bagage met gemak. We rijden wat om om het file verkeer in Oranjestad te vermijden en net voor vijven rijden we bij het Westin hotel voor.

Sam, die ons vorig jaar ook begroette, herkent ons al! Wij zijn de Amerikaanse Nederlanders, herinnert hij zich. Dat is leuk! Ook binnen worden we door de Nederlandse Annemarie ingecheckt. We krijgen precies de kamers, die we wensten: hoge verdieping, uitzicht op zee en zwembad. Perfect!

Rick en de kinderen verkleden zich in zwempak om een duik te nemen. Ik ben teveel in mijn boek en ga met een wijntje liggen lezen. Na een uurtje gaan de anderen zich verkleden en ik blijf lezen. Het is heerlijk hier met wat wind en een goede temperatuur!

We gaan vanavond een nieuw restaurant proberen aan het strand: Hadicurari. We krijgen een tafeltjes vlak langs de kant, zodat we de zonsondergang goed zullen zien. De prijzen zijn niet bepaald laag hier, maar de vis wordt iedere dag vers gevangen.

We smullen van alles, wat ons voor wordt gezet. De bediening is heel attent en de zonsondergang heel mooi. Toch denk ik niet, dat we hier snel zullen terugkeren. De prijzen zijn wel erg hoog voor wat er geboden wordt, hoe mooi de ambiance ook is.

In de hotelkamer ontspannen we ons met tv en computers. Omdat Rick een Starwood Preferred Guest is krijgen we het internet gratis en dat scheelt wel zo'n $30 per dag! Saskia zei het vanavond zo schattig: "Ik ben blij hier te zijn, maar ook alweer sad om straks terug te moeten". Ik probeer dat laatste van me af te zetten. Carpe Diem!

PS: Mijn internet verbinding hier laat te wensen over, dus ik zal niet aan mijn gewoonlijke reacties op de weblogs van anderen toekomen deze week. Foto's komen ook later.