Friday, August 7, 2009

Dag 1: De heenreis

Al voor de wekker gaat ben ik wakker. Werkelijk ongewoon, want die wekker staat op zo'n drie uur vroeger, dan ik de afgelopen weken op ben gestaan. Ook Rick springt uit zijn bed, als de wekker om vijf over half zes afgaat. Wat hebben we een zin in deze vakantie! Ook de kinderen zijn meteen uit de veren.

Keurig om half zeven rijden we de oprit af richting Washington National. Gelukkig heb ik van tevoren gekeken van welk vliegveld we zullen vertrekken, want Rick en ik hadden allebei Washington Dulles in ons hoofd! Nadeel is, dat het verkeer richting de stad heel druk is. We moeten dus even daaromheen navigeren en dat maakt mij zenuwachtig. Daar wordt Rick weer gek van en de kinderen achterin lachen om onze woordenwisselingen. Uiteindelijk komen we natuurlijk keurig twee uur van tevoren op het vliegveld aan.

Dan neemt het even tijd om een parkeerplaats te vinden. Van karretjes is al helemaal geen sprake. Gelukkig hebben de meesten van onze zeven tassen wieltjes en de twee, die dat niet hebben, kunnen rusten op de hendel van een bewielde tas. Het is even zwaar, maar voordeel van National is, dat we niet in een raar busje hoeven voor de terminal.

We vliegen vandaag voor het eerst met US Airways via Charlotte, North Carolina, naar Aruba. US Airways is partner van United, dus we krijgen mijlen hiervoor. Er staat niemand in de rij voor de internationale check in (wel wat anders, dan bij American, waar er altijd een gigantische rij Zuid-Amerikanen stond, die hun hele hebben en houden incheckten). We zijn dan ook zo klaar. We geven de tassen af bij de TSA en lopen naar veiligheidscontrole.

Voor ons staat een Italiaans stel met ieder een heel grote koffer. Rick en ik vragen ons af, of die in de scanner gaan passen. Dat blijkt niet het geval en het stel wordt teruggestuurd naar de check in balie. Ik heb met ze te doen, want volgens ons hebben ze gewoon niet begrepen, dat ze hun bagage bij de TSA moesten afgeven. Dat is heel slecht en onduidelijk aangegeven.

De schoenen gaan uit, de laptops in aparte bakken, riemen uit etc. etc. Wat een gedoe is die veiligheidscontrole toch altijd! Ik denk dit keer heel netjes te zijn. Ik heb geen flesjes mee, behalve Saskia's oordruppels, die ik in een apart zakje er doorheen stuur. Eenmaal bij de gate merk ik, dat er in deze tas ook een plastic tasje met andere vloeistoffen zit. Oeps! Maar dat laat ook zien, hoe onbetrouwbaar dat veiligheidsgedoe is. Het werd mooi niet opgemerkt door de persoon achter de monitor!

We hebben nu allemaal zin in ontbijt. Rick en de kinderen gaan dat bij Five Guys halen, terwijl ik op de tassen let. Katja doet zich zelfs om half negen 's ochtends te goed aan hun frietjes! Daarna ga ik bij een van de standjes een Southwestern Egg Wrap halen, die best lekker smaakt.

Onze vlucht is overvol en er worden vrijwilligers gevraagd om een latere vlucht te nemen. Geen optie voor ons, want er is maar een vlucht naar Aruba vandaag. Kennelijk hebben ze wel vrijwilligers gevonden, want het blijft bij een aankondiging. Keurig op tijd gaan we aan boord.

Net als het lijkt, dat we op gaan stijgen, komt er een mededeling, dat we twintig minuten moeten wachten. Gelukkig hebben we een uur in Charlotte, dus genoeg tijd om over te stappen. Om tien voor half tien zoeken we eindelijk het luchtruim op.

De vlucht naar Charlotte gaan enorm snel! Al om half elf landen we. Rick heeft mij herhaalde malen verteld hoe compact dit vliegveld is, dus ik ben zeer verbaasd, als we een flink stuk moeten lopen van de C naar de D terminal. Het is wel een heel mooi en modern vliegveld met leuke winkels, zeker een aanrader!

Als we bij de Aruba gate aankomen is het boarden al begonnen. Dit keer zitten Saskia en ik samen met een vreemde meneer naast Saskia. Zij is daar niet blij mee, maar hij is heel vriendelijk, dus ze warmt al snel op. We hebben een tijdschrift gekregen over Aruba en de bemanning is zeer enthousiast, dus we komen meteen in de vakantiestemming.

Vanaf Charlotte is de vlucht toch nog 3,5 uur. Een half uur daarvan wordt ingenomen door de verkoopspeech van een van de flight attendants, die probeert hun Master Card te verkopen. Je zou daarvoor allerlei gratis reizen krijgen en ze is zeer overtuigend. US Airways en Master Card hebben een goeie in haar!

Saskia en ik nemen allebei de kip met pesto sandwich voor lunch en ik tracteer mezelf op een wijntje. Alles bij elkaar een keurige $21, die ik voor de verandering gepast kan betalen. Ik moet zeggen, het smaakt goed!

Mijn boek van Sophie Kinsella heeft me meteen in zijn greep. Ik lees en lees, veel te snel! Fans van haar gaan dit boek ook erg leuk vinden. Het is licht, maar ook goed geschreven. Deze schrijfster heeft de gave je helemaal mee te laten leven met haar hoofdpersonen. Als we landen heb ik al meer dan tweederde van het 400+ pagina's tellende boek uit! Tot mijn schrik realiseer ik me ook, dat ik mijn andere boek thuis heb gelaten!

Terwijl we wachten om uit het vliegtuig te gaan, zie ik een Jet Blue en een Spaanse 747 aankomen. Dat wordt druk bij de immigratie! Ik maan de rest van het gezin tot spoed en weet ook, dat er een speciale rij voor Arubaanse en Nederlandse staatsburgers is. Als we er aankomen worden een aantal Amerikanen uit de rij gezet door Nederlanders. Die Amerikanen vertellen ons ook, dat deze rij niet voor Amerikanen is. Ik vind het toch wel leuk om te zeggen, dat wij Nederlands zijn (met uitzondering van Rick, maar ach).

De hele tijd houd ik onze donkerrode EU paspoorten op, want kennelijk zien wij er zo Amerikaans uit, dat iedereen denkt, dat zij ook in deze rij kunnen aansluiten. Van ieder paspoort wordt hier nu een scan gemaakt, dus het duurt allemaal flink langer.

Achter ons zwellen de rijen aan, mensen staan tot bovenaan de roltrappen. Er zijn niet zoveel Arubanen en Nederlanders in deze lichting, dus onze rij wordt ook een algemene rij. Zijn wij even blij snel gelopen te hebben! Dit is een van de voordelen van een Nederlands paspoort.

Onze paspoorten worden gescand, we krijgen een stempel en we mogen door. Rick gaat meteen de huurauto ophalen. De meeste verhuurbedrijven, waaronder American, mogen niet meer vanaf het vliegveld verhuren. Zij zijn echter de goedkoopste en we mogen met hun 4X4 het hele eiland af (andere bedrijven plaatsen restricties o.a. aan het gaan naar de Natural Pool).

De kinderen en ik wachten op de bagage, die ook maar heel langzaam komt. Gelukkig zijn uiteindelijk wel alle zeven tassen aanwezig. We grijpen een tasje met coupons op onze weg naar buiten en wachten dan op Rick. Vrijdag is duidelijk een drukke aankomsttijd, want het vliegveld is voller, dan ik me ooit kan herinneren.

Met een donkergrijze Mercury Mountaineer verschijnt Rick eindelijk. Nu Leah niet mee is, past alle bagage met gemak. We rijden wat om om het file verkeer in Oranjestad te vermijden en net voor vijven rijden we bij het Westin hotel voor.

Sam, die ons vorig jaar ook begroette, herkent ons al! Wij zijn de Amerikaanse Nederlanders, herinnert hij zich. Dat is leuk! Ook binnen worden we door de Nederlandse Annemarie ingecheckt. We krijgen precies de kamers, die we wensten: hoge verdieping, uitzicht op zee en zwembad. Perfect!

Rick en de kinderen verkleden zich in zwempak om een duik te nemen. Ik ben teveel in mijn boek en ga met een wijntje liggen lezen. Na een uurtje gaan de anderen zich verkleden en ik blijf lezen. Het is heerlijk hier met wat wind en een goede temperatuur!

We gaan vanavond een nieuw restaurant proberen aan het strand: Hadicurari. We krijgen een tafeltjes vlak langs de kant, zodat we de zonsondergang goed zullen zien. De prijzen zijn niet bepaald laag hier, maar de vis wordt iedere dag vers gevangen.

We smullen van alles, wat ons voor wordt gezet. De bediening is heel attent en de zonsondergang heel mooi. Toch denk ik niet, dat we hier snel zullen terugkeren. De prijzen zijn wel erg hoog voor wat er geboden wordt, hoe mooi de ambiance ook is.

In de hotelkamer ontspannen we ons met tv en computers. Omdat Rick een Starwood Preferred Guest is krijgen we het internet gratis en dat scheelt wel zo'n $30 per dag! Saskia zei het vanavond zo schattig: "Ik ben blij hier te zijn, maar ook alweer sad om straks terug te moeten". Ik probeer dat laatste van me af te zetten. Carpe Diem!

PS: Mijn internet verbinding hier laat te wensen over, dus ik zal niet aan mijn gewoonlijke reacties op de weblogs van anderen toekomen deze week. Foto's komen ook later.

8 comments:

  1. Fijn dat jullie samen met de bagage veilig zijn aangekomen.
    Veel plezier de komende dagen, Aruba lijkt me een heerlijk eiland.
    Dat boek ga ik ook maar aanschaffen als het in Nederland uitkomt, ik heb haar andere boeken ook gelezen.

    ReplyDelete
  2. Wat heerlijk dat jullie een zonnige vakantie tegemoet gaan! Heel veel plezier!

    ReplyDelete
  3. Dat klinkt allemaal al goed zeg en wat je internetverbinding betreft....lekker laten gaan en genieten van je boek, je wijntje, het weer en de omgeving! Have fun!

    Groetjes Natasja

    ReplyDelete
  4. Zeker weten: Carpe Diem! Fijn dat de reis goed verlopen is en dat jullie kamers hebben met het uitzicht wat je wilde. Nu...genieten geblazen, lezen, zwemmen, relaxen, lekker eten enz. enz.

    ReplyDelete
  5. Dat klinkt allemaal fantastisch!
    Hopelijk heeft Saskia geen last meer van haar oren.

    Veel plezier~, Ineke

    ReplyDelete
  6. Bedankt, allemaal! Het is hier ook echt heerlijk! Saskia's oor lijkt helemaal beter, ze gaat dinsdag weer een duik proberen.

    ReplyDelete
  7. Dat klinkt als een heerlijke vakantie die jullie tegemoet gaan! Veel plezier samen, en geniet van alle nederlandse lekkernijen!

    ReplyDelete
  8. Wat ontzettend leuk dat jullie nog herkend werden, leuke begroeting hoor!
    Tja die veiligheids controle, 'k heb dr weinig mee zoals dat gaat.
    Heel veel plezier!

    ReplyDelete